Danken en bidden

Bezoek aan de jeugd van Oxamarca

Bezoek aan jeugdgroep van Oxamarca

Het bezoek aan de jongeren van Oxamarca erg indrukwekkend geweest. We zijn expres een dag eerder gegaan en een dag later vertrokken uit het dorp, om tijd te nemen met de voorganger en zijn vrouw als jeugdleidster.

We hoorden het verhaal van drie verschillende jonge meiden. Mooie, indrukwekkende en ook verschrikkelijke verhalen…

Maria (zo zullen we haar maar noemen), zat nog op de middelbare school en werd door een jongen van haar zelfde school verkracht. Als gevolg daarvan werd ze zwanger. Haar ouders, niet wetend wat ze moesten doen en door gebrek aan onderwijs en informatie, vonden dat ze dan maar het beste met de jongen kon trouwen. Waarom? De beredenering is: “anders blijft het kind alleen, zonder vader en hun dochter wordt door niemand anders meer aangenomen als ze al een kind heeft.” In een klein dorp is dit helaas geen vreemd verhaal.

Ana komt uit Oxamarca, we kennen haar, omdat ze vanaf haar tienerjaren in de jeugdweekenden kwam. Dit jaar zagen we haar weer, maar weggetrokken en apathisch. We spraken met haar moeder, die een lang verhaal vertelde over dat ze met haar zus naar een stad aan de kust was geweest, dat ze “raar” terug kwam en na een tijdje wegliep en naar Lima vertrok. Ana had in het begin nog wel contact met haar moeder, maar toen ze een paar weken niet meer belde, maakte haar moeder zich zorgen. Een familielid belde op een dag, dat ze haar moesten gaan halen, want het ging niet goed. Wat er nu precies is gebeurd, weet niemand, of niemand wil het zeggen, maar ze denken dat het met drugs of zelfs prostitutie te maken kan hebben. Ana is weer terug thuis en beetje bij beetje, met de hulp van de kerk en gebed, komt ze uit haar schulp en begint ze te praten.

Teresa, is een jonge meid van La Quinua, een kleiner dorp. Ze had haar basisschool afgemaakt en zag ernaar uit dat ze naar de middelbare school mocht. Dit is op zich al heel bijzonder, gezien het niet als noodzaak wordt gezien, dat meisjes meer weten dan lezen en schrijven zodat ze zich verder bezighouden het huis runnen. Maar hoe graag Teresa ook wilde, ze werd ziek en kon niet meer naar school. Haar benen verlamden door een onbekende reden. Haar ouders namen haar mee naar dokters en gaven veel geld uit aan zogenaamde heelmeesters die hekserij uitoefenen, maar ook zij konden haar niet helpen. Zo kwamen ze terecht in een evangelische kerk, eigenlijk ten einde raad, en Teresa werd genezen. Ze vertelt zelf haar getuigenis: “God is zo goed voor mij geweest, Hij heeft mij genezen en een nieuw leven gegeven. Wat kan ik nog méér doen dan dankbaar zijn en Hem altijd volgen?!”

Deze drie meiden, alle drie met een heel eigen verhaal, hebben jullie gebed nodig. Vergeet hen aub niet!

Herstel van de kinderclub in het binnenland

Cinthya links en haar moeder Rosa rechts

We vroegen jullie ook gebed voor de kinderclub in Tantachual. Een arm dorpje in de bergen waar ik, Wilfredo, iedere zondag naar toe ga met een team kinderwerkers om daar de kinderen van Gods liefde te vertellen en vooral te laten ZIEN.

We hebben in de tijd dat we daar zijn, sinds mei 2011, verschillende tegenslagen gehad, vooral van mensen die geruchten verspreidden, waardoor ouders hun kinderen liever thuis hielden. We vroegen gebed en God heeft gehoord. We hebben nu weer iedere zondag rond de 20 kinderen die samen komen en middels spel, zang en verhalen leren wie Jezus voor hen kan zijn - en is. Ik ben ook begonnen met het geven van basis Bijbelstudies voor het echtpaar, dat eigenaar is van het huis. Ze waren al Christen maar kwamen nergens samen, omdat er geen kerkjes dichtbij zijn.

We blijven uw gebed nodig hebben, vooral voor beide vrouwen die met deze kinderen werken: Rosa en Marcela. Ze zijn lid van onze gemeente, maar hun echtgenoten willen er niets van hebben en begrijpen vaak niet waarom ze nou toch iedere week de hele zondag weg moeten. Toch komt het soms ineens voor dat de man van Marcela aanbiedt ons met zijn 4x4 pick-up mee te nemen. We bidden dat God zijn hart van steen weer zal aanraken, misschien door de gesprekken onderweg, zodat hij terugkomt bij de Heer en zijn gezin zal herstellen.

Marcela met de tieners van Tantachual

Bethel heeft dit project als zendingswerk van de gemeente; we willen zo ook de lokale kerk leren om zowel in het geestelijke als het materiële betrokken te zijn met Christenen in andere streken.

Zondagschool in de stad

Vreemd genoeg is het werk in de bergen met de kinderen nu sterker dan in onze kerk in de stad. Omdat Rosa met ons meegaat, blijft haar dochter Cinthya in de stad om zondagschool te doen. Het is een jonge meid, die praktisch in Bethel is opgegroeid en hart heeft voor de Heer en de kinderen. Ieder jaar, voor het schooljaar begint, doen we een week vakantie-Bijbelschool, waar veel kinderen op afkomen. Maar na die week, moeten de kinderwerkers vaak de buurt weer in om de ouders te overtuigen dat ze hun kinderen naar de zondagschool sturen. Beetje bij beetje wordt het steeds minder en dat baadt ons best zorgen. We hebben wijsheid nodig om dit werk te herstructureren en ook nieuwe/ meer kinderwerkers nodig zodat de levens van de kinderen uit de buurt ook gezegend worden en ze niet opgroeien om in de voetsporen te treden van de jongeren die hun heil zoeken in drugs en alcohol. Dit is helaas de werkelijkheid in de middenklasse van onze buurt. De jongeren willen van alles experimenteren en we zien ze vaak op het plein voor de kerk hangen.

We willen voor de kinderen van de stad en vooral van Tantachual iets speciaals doen met kerst. Niet alleen cadeautjes brengen, maar vooral hen laten proeven van het ware feest dat we mogen vieren: de geboorte van de Verlosser, de komst van Hoop.