De laatste tijd kijk ik eigenlijk nauwelijks naar het lokale nieuws, vooral omdat we weer druk zijn met online lessen van de meiden en s avonds bijeenkomsten van de kerk, maar ook omdat het elke dag weer hetzelfde is: ziekenhuizen zijn vol, zuurstof is op, mensen zijn ten einde raad.
Ook van onze gemeente krijgen we regelmatig telefoontjes, omdat er vrienden en familieleden ziek zijn en zuurstof nodig hebben. We hebben eerder een zuurstoffles hiervoor kunnen kopen, maar die is al uitgeleend. Een gemeentelid zou gisteren uit het ziekenhuis worden ontslagen en kreeg ineens hartproblemen, een bevriende voorganger heeft het erg benauwd maar wil niet naar het ziekenhuis, gezien men zelfs in tenten buiten ligt (en ´s nachts kan het 3-4 graden zijn). Andere gemeenteleden rouwen het verlies van een vader, terwijl de rest van het gezin nog probeert eruit te komen.
Ook de voorganger van Sucre en zijn hele gezin zijn ziek geweest. Het was best kritisch vorige week, maar pas deze week kregen we dat te horen. Hij werd in Oxamarca ziek, toen hij de kerk daar bezocht als ondersteuning nu Gilmer er niet kan zijn. Hij was dus in Sucre al aangestoken, waarschijnlijk door zijn zoon, maar kreeg in Oxamarca hevige koorts.
Aankomend weekend gaan wij naar Oxamarca. Wilfredo, Judith en Christy. De grotere meiden blijven bij oma in Cajamarca. In de huidige situatie best spannend en we hebben een aantal voorwaarden om het risico te verkleinen, zoals een grotere ruimte met open ramen om de kerk-bijeenkomst te houden.
Dit alles geeft ook lichamelijk spanning voor ons. Blijf voor ons en met ons bidden, ook voor onze gemeenteleden en hun families. Deze keer is het erger dan vorig jaar, maar nu is er geen quarantaine, want er is geen geld meer.
Dit is ons gebed:
