25 Dec 2015

Geboorte van Christina Daniella


Al vanaf het begin was deze zwangerschap moeilijk, maar ook vanaf het begin, hield onze Christina Daniella vast aan het leven. 13 december werd onze kleine meid geboren na maar zes maandjes zwangerschap. De vliezen braken en met spoed werden we naar Chiclayo aan de kust gebracht. Zes uur van Cajamarca vandaan. 

Zes dagen later werd ze met een spoedkeizersnee geboren. Zo klein als ze is, zo sterk is ze door de kracht van de Heer. Ze heeft geen beademing nodig gehad en na een paar dagen ook geen extra zuurstof. Ze is nu 12 dagen oud en komt langzaam aan, als de melk goed getolereerd wordt door de kleine darmpjes. 

We zien in alles Gods beschermende hand: zorg, voorziening, vrede in de storm, in soms moeilijke omstandigheden...

We zijn door een lief Nederlands zendingsechtpaar opgevangen en zullen snel ook Esther weer bij ons hebben.

Waarschijnlijk zullen we hier lang (maanden?) moeten verblijven om daarna terug te kunnen naar de bergen. We danken voor de betrokkenheid en vragen jullie ons steeds te gedenken in gebed.

Hartelijke groeten, Wilfredo, Judith, Esther en Christina


Heer, U kent mij door en door. U weet alles van mij, waar ik ook ben. U weet alles wat ik denk. U bent dag en nacht bij mij, U bent aan alle kanten om mij heen en uw hand rust op mij. Psalm 139

14 Nov 2015

Voor wie het aandurft en doorzet!

Nieuwe Uitdagingen

Eerste groep die opgeleid werd voor jeugdleiders
Toen we begonnen met gestructureerd jeugdwerk in de dorpen in de Peruaanse Andes in 2010, was het nog niet zo simpel om geschikt materieel te vinden. Waar moet je kopietjes maken als er geen elektriciteit is, hoe kom je aan ballonnen, als er in het beste geval blikjes vis en suiker te koop zijn in het kleine winkeltje? Dit soort materialen worden vaak in de werkboeken gevraagd. Het vergt dus van veel creativiteit om alternatieven te vinden. Daarvoor hebben we trainingsweekenden georganiseerd en toen zijn de jeugdleiders aan de slag gegaan.

Veel groepen begonnen, maar twee hebben doorgezet en zijn een stabiele jeugdgroep geworden: één in Oxamarca en één in Sucre. In deze dorpen is in de tussentijd gelukkig een beter elektriciteitsnetwerk aangelegd en zijn de wegen verbeterd, zodat de aan en afvoer van producten en materialen makkelijker is geworden. Maar nadat ze alle boeken hadden door gewerkt, bleken geen nieuwe boeken meer te worden gedrukt. Andere boeken waren te ingewikkeld en dus begonnen ze opnieuw met de eerste.

We waren blij verrast met het telefoontje van de boekenwinkel begin oktober dit jaar. De nieuwe boeken waren er eindelijk! Meteen kochten we de laatste drie en konden deze met Oxamarca en Sucre delen. De nieuwe thema´s zijn uitdagend! Verschillende sektes komen aan bod, maar ook seksualiteit, reinheid, abortus, depressie, studie... Over het algemeen worden deze thema´s niet eens in de stad en al helemaal niet thuis gesproken. Laat staan in het binnenland, in dorpen waar het nog gebruikelijk is om als beestjes samen te wonen en geen communicatie onderling te hebben. We willen vanuit de kerken laten zien dat het anders kan, dat het beter kan, dat oprechte vriendschap bestaat, dat liefde echt meer kan zijn dan “zin hebben”.

Jongeren van Jelic met Roberto als leider, derde van rechts.
Er zijn dorpen die jongeren in de kerk hebben en die altijd deelnemen aan de jeugdweekenden, die we organiseren in hun regio. Zo zijn ze in Jelic geïnteresseerd in het werken met hun jeugd, maar durven het nog niet aan om echt te beginnen. We hebben de leiding van Oxamarca gevraagd om hun eerste boeken door te geven en een keer met ze mee te gaan, om aan te leren hoe ze het materiaal kunnen gebruiken. Voor beide kerken is dit hard werken. Jelic ligt op 9 uur lopen van Oxamarca vandaan. Bidt voor hen, voor Jelic, voor moed om te beginnen; voor Oxamarca, voor wijsheid om hun ervaring door te geven. 

Het kind zorgt voor problemen

Modderlawine onderweg naar Oxamarca
Al maanden bereidt Peru zich voor op een klimaatverandering dat wordt veroorzaakt door het fenomeen EL NIÑO (het kind). Dit is een warmwaterstroom, die de temperatuur van de zee aan de noordkust om de paar jaar beïnvloedt. Deze keer verwachten ze grotere temperatuurstijging en daardoor droogte aan de kust en wateroverlast in het binnenland. Voor ons betekent dit waarschijnlijk overstromingen van rivieren, wateroverlast in de stad en wegvagen van delen van de toegangswegen.
Wateroverlast in de stad
Voor onze broeders in het binnenland betekent het op het moment droogte, terwijl ze water voor de pas gezaaide akkers nodig hebben. Als er daarna te veel water valt, verrot het weer allemaal. Verwacht wordt dat het van november tot april aanhoudt. We bidden vooral voor de boeren gezinnen waar we mee werken, zodat ze hun inkomen niet letterlijk in het water zien vallen en veilig zullen zijn.

Lekker buiten spelen

Lekker buiten spelen in de regen en toch droog blijven!
Door de klimaatsverandering en verachtte wateroverlast door het fenomeen EL NIÑO, hebben alle scholen nu verlicht ook zaterdags les. Dit is zo georganiseerd, zodat de scholen begin december al de grote vakantie ingaan tot en met maart 2016. Ook Esther gaat met 3 jaar verplicht naar school. Ze vindt het best zwaar om zes dagen in de week les te hebben. Daarom genieten we extra van de middagen: mét of zonder zon. Haar Nederlandse regenpak komt in deze tijd erg goed van pas! 

22 Aug 2015

Timmerwerkplaats Sucre

In 2010 hebben we een project voor een timmerwerkplaats in Sucre opgezet met hulp van Stichting Handmelkers. In de loop der tijd werden de machines niet meer gebruikt. De mannen die er werkten, verhuisden of woonden te ver weg. Daarom zijn de machines van dit project van de week onder begeleiding van Wilfredo naar Celendin gebracht om door 4 timmermannen weer volop gebruikt te kunnen worden; ook ten dienste van de lokale kerk.





14 Aug 2015

Zaaien in de bergen

Abner was nog helemaal high van het jeudweekend toen ik met hem sprak. Hij en Ismael, een jonge man van onze gemeente, waren Wilfredo gaan versteken in Oxamarca, om het programma met 59 tieners goed te laten verlopen.

Abner achter met de gitaar, Ismael voor
Abner is Wilfredo´s neef, die in Cajamarca opgroeide en naar Trujillo ging om te studeren. Dat is de kust, de grote stad, veel mensen, veel beweging, heel anders dan een dorpje in de Andes. Hij is in zijn kerk in de stad berokken bij jeugdwerk, maar dit was wel even wat anders, zei hij. De jongeren in het binnenland, in de dorpjes van de Andes, zijn gesloten en teruggetrokken. Het is moeilijk ze mee te krijgen en vooral mee te laten doen in spelletjes, gesprekken of praktische workshops.

Wat was je eerste indruk?
Roberto (derde van rechts) met zijn jongeren uit Jelic

Nou, toen we aankwamen waren er jongeren van 5 verschillende dorpen. 8 kwamen uit Jelic. Ze waren 3 uur ´s nachts te voet vertrokken om vóór de middag in Oxamarca aan te komen en geen last te hebben van de brandende zon.

    Natuurlijk gaan de jongeren die elkaar al kennen vooral met elkaar om. Het was moeilijk dit te doorbreken. Zaterdagochtend zaten ze allemaal nog in groepjes uiteen, maar beetje bij beetje zag je dat ze onderling mengden en een leuke tijd hadden met elkaar, als één groep.

Hoe zijn de verschillende activiteiten verlopen?

Tja, als je niet gewend bent te praten, is het heel moeilijk om voor de hele groep uit te leggen wat je eigen bevindingen zijn in de Bijbel over karakter en vruchten van de geest. Maar omdat het teamwork was, en ze een groot vel papier kregen om het eerst op te schrijven, ging het toch goed.

Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat er vrijwilligers zouden zijn voor het theater ´s middags. Dat is iets waar je ook expressief in moet zijn. Froukje, Wilfredo´s schoonmoeder, hielp hiermee, en ze hebben met tien mensen twee korte dramastukjes weten over te brengen aan de rest van de groep. Heel mooi, en we hebben ook zeker gelachen samen!

Denk je dat de thema´s hebben begrepen?

Zaterdagavond was filmavond. We hebben God´s NOT dead gedraaid. Ook al is de context van deze jongeren zo anders, en hebben ze waarschijnlijk nooit over filosofie gehoord, of zelfs een universiteit gezien, was het vraagstuk wel duidelijk: bestaat God? Op het moment dat in de film de medestudenten gaan staan en zeggen GOD´S NOT DEAD, gingen in de zaal waar we waren ook jongeren staan en klappen. Het was een indrukwekkend moment.

Zondagochtend was het thema: Christen zijn in de wereld. Zonder te veel emotioneel gepraat, maar een duidelijke boodschap, daagde Wilfredo de jongeren uit voor God te kiezen en voor Hem te leven. Ook al komen veel van hen uit Christelijke gezinnen, hebben de meesten nog geen eigen keuze gemaakt. Bij de oproep kwamen ze haast massaal naar voren. Het maakte niet uit dat ze teruggetrokken waren of verlegen.

Veel van de jongeren die naar voren kwamen vroegen om gebed om hun geloof te versterken. 9 van hen maakten voor het eerst een keuze Jezus in hun leven uit te nodigen. Twee jongens, Greydi en Julio, hadden zich een tijd van God afgekeerd. Dat vertaalt zich in de praktijk in meedoen aan de dorpsfeesten, je bezatten en natuurlijk niet meer naar de kerk gaan of durven. Ze wilden weer terug, misten de relatie met Jezus en het contact met andere Christenen. De lokale kerk neemt de nazorg op zich.

Wat is je het meest opgevallen?

Oxamarca
Wat is het anders om een jeugdweekend mee te maken in de bergen dan in de stad! Wat is het nodig dat er meer mensen betrokken zijn bij dit werk. Als wij een weekend doen in Trujillo, hebbe we een heel team, met ieder zijn eigen verantwoordelijkheid en afdeling. Jullie zijn met z´n tweeën, met praktische steun van een voorganger of jeugdleider, met ongeveer 60 jongeren… Als ik kan, ga ik zeker wéér mee!


"De oogst is wel groot, maar er zijn te weinig arbeiders. Bid daarom tot de Heer van de oogst dat Hij arbeiders stuurt om de oogst binnen te halen." Matt 9:37-38




31 Jul 2015

Handen uit de mouwen steken!


Na kinderfeestjes, klussen, verf en kwasten, is het huis weer stil. We hebben van de week afscheid moeten nemen van de eerste groep vrijwilligers die we hier in Cajamarca mochten ontvangen. Een heel gevarieerde groep uit Den Haag van 21 tot 70 jaar, die allemaal van aanpakken weten: we zullen ze missen! We kunnen zelf veel vertellen over hun belevenissen in de twee weken dat ze bij ons waren, maar leuker is als we ze zelf aan ´t woord laten…

“Inmiddels is het zaterdagavond en zijn we terecht trots op al ons werk de afgelopen dagen. Binnen twee dagen hebben we kerk veranderd van betonnen schuur naar kleurige en gezellige kerkzaal.

Het programma van deze dag was er één waar we eerlijk gezegd een beetje tegen op zagen. De straat opgaan om kinderen uit te nodigen voor een kinderfeest en in de middag samen met de kerk van Judith en Wilfredo een programma aan de kinderen aanbieden. We hadden geen idee hoe we ons dat moesten voorstellen. Met frisse moet gingen we de straat op gewapend met ballonnen, flyertjes en snoepjes. Bij het aanblik van de eerste kinderkoppies waren we al snel verkocht en werden we steeds enthousiaster om tegemoet komende kinderen te verrassen. We liepen in stegen waar mensen woonden in krotjes van wat hout en een golfplaten dak. Wat een enorme tegenstellingen in één straat, ongelofelijk!!

Om 15.00 uur zou het feest beginnen, in Peruaanse tijd is de begintijd best flexibel. Voor de ingang voor de prachtige kerkzaal heeft Ilka samen met Ester meer dan 50 kinderen voorzien van een prachtig geschilderd gezicht. Het programma werd m.n. gedaan door 3 vrouwen uit de kerk en dat was echt helemaal super. Een soort kids to day in vogelvlucht. Er werden spelletjes gedaan zoals stoelendans, ballonnen trappen en wie het snelst het ander teamlid kon aankleden. Ook de poppenkast en het zingen was een succes. De kinderen en hun moeders zaten echt te genieten en deden met alle wat in hun was mee. Prachtig.” (Rieke den Boer) 

Dinsdagochtend zijn we in alle vroegte vertrokken om een taxi te nemen richting Celendin, waar we met de combi (een kruising tussen een bus en een auto) richting Oxamarca zouden gaan. Met zijn zessen in een taxi, plus een chauffeur was een ervaring die we zeker niet mochten missen. Eenmaal in Oxamarca bleek dat mijn idee van een dergelijk dorp een decennium achterliep. Schijnbaar hadden licht, stromend water en (soms) internet hun weg met de combi ook gevonden. Nou betekende dat niet persé dat wij daar dan ook gebruik van konden maken; bij onze douche liepen de elektriciteitsdraden waar ook het water liep. Toch maar niet douchen dan.”

De volgende dag gingen we vol goede moed op weg om de plaatselijke kerk te verven. De voorbereiding was nog niet helemaal compleet (één roller, acht mensen), maar toen dat zo ver was konden we vol goede moed aan de slag. We hebben de hele dag geverfd, wat tot resultaat had dat het er allemaal weer mooi uitzag. Hoewel we het niet helemaal af hebben gekregen, omdat de verf op was, waren we erg tevreden. Later die dag hebben we nog een dienst bijgewoond waarin vier verschillende groepen (waaronder wijzelf) hun zangkunsten hebben mogen tonen.” (Suzanne Hofland)
  
…’s Avonds gingen we naar de kerk van Judith en Wilfredo. Daar werd afscheid van ons genomen. Allemaal best wel een beetje emotioneel. Je gaat heel snel houden van al die mensen. Het is zo een grote ontdekking dat je, met alle verschillen van cultuur en taal, toch een grote familie bent. Sommigen van die familie zal ik me altijd blijven herinneren. Zoals Ismael, Wilfredo en Judith.” (Theo van Kouteren)

We waren verdrietig omdat we afscheid moesten nemen, maar blij omdat we samen konden zijn. We zijn enorm dankbaar voor de bijna twee weken samen mochten optrekken, werken, reizen en tot zegen zijn. Top! Vredekerk: bedankt! (Wilfredo en Judith)

13 Jun 2015

Getraind voor de Overwinning

Eén meer of minder?

We Zoals altijd hadden we gezegd dat 60 personen het maximum was om mee te kunnen doen aan het jeugdweekend. Een paar dagen voor we naar Sucre gingen belde de voorganger op of er nog ééntje bij mocht…

We nemen altijd voor de zekerheid materiaal voor 65 jongelui mee, dus dat kon wel. Dat nam hij zo vrij op, dat hij dacht dat er nog wel een paar meer bij konden… we kwamen vrijdagmiddag aan en hoorden dat er 70 waren ingeschreven. Dit was wel even aanpassen en extra organisatie, gezien ons team nog altijd uit ons twee bestaat, met hulp van de lokale voorganger. Froukje was gelukkig ook mee om bij te springen waar nodig en Esther een beetje bijtijds naar bed te brengen.

Wat jeugdweekenden in Sucre heel anders maakt dan op andere plaatsen, is dat er veel niet-Christelijke jongeren aan meedoen. Maar zelfs voor ons was het een verrassing dat er dit jaar nog geen 10 van hen Christen was. Wat een grote uitdaging en tegelijkertijd groot voorrecht om twee en een halve dag zo’n groep jongeren bij elkaar te hebben! Alle mogelijkheid om ze te leren, voor te leven en bemoedigen met Het Woord en Gods Liefde.

Training

Het centrale thema van dit jaar is TRAINING. Het thema voor het jeugdweekend was: “Getraind voor de Overwinning”. Samen met de voorganger hadden we vrijdag kort gesproken over wat we zouden aanpassen in het programma, toen we wisten dat ze bijna allemaal geen Christelijke achtergrond hadden. Maar bij de uitvoering bleek dit al van te voren goed te passen en echt geïnspireerd op wat de emotionele en geestelijke nood is in Sucre.

Maicol schrijf: ik heb alles nog nodig
(van de vruchten van de Geest)
We hebben het samen gehad over karaktervorming, over wat de vruchten van de Geest zijn en waarom die zo belangrijk zijn voor iedereen. Dat, of je nu gelooft of (nog) niet wil geloven, Gods adviezen, de normen en waarden die we in de Bijbel vinden, je voor veel problemen beschermen en een beter persoon maken. Ieder ging bij zichzelf na waar hij of zij nog graag aan zou willen werken en hing dat in de “vruchtenboom”. We hebben het eigenlijk voor het eerst direct en open gehad over seks en seksualiteit. Voorbeelden van strijd in de Bijbel – hoe Jozef omging met verleiding, en hoe David ermee omging en wat de consequenties waren. Maar ook over hun dagelijks leven, waarin jonge meiden en jonge jongens zonder enig overleg of voorbereiding samen verdwijnen (letterlijk), eigenlijk een nieuw gezin gaan vormen zonder elkaar goed te kennen en met 16-17 jaar hun studies en hoop op een betere toekomst laten schieten.

Beweegreden

Naslagwerk in groepen: woordenboeken en Bijbels
Ook al heb je helaas met zo’n grote groep niet altijd persoonlijk en diep contact, hebben we gemerkt dat veel van hen het opdronken en meer wilden weten. Sommigen hebben we persoonlijk gevraagd waarom ze nu eigenlijk meededen. Eerlijk gezegd, dachten we dat het antwoord zou zijn dat vrienden van hen meededen en dat het gezellig was. Toch kregen we antwoorden als: “dit is goed om mijn geestelijk leven weer op de rit te krijgen” en “mijn zus deed hier vorig jaar aan mee en het veranderde haar leven; ik wil dat mijn leven ook verandert”. Dan ben je even stil...

Vier meiden en twee jongens kwamen naar voren om hun lichaam en geest rein te houden voor het huwelijk. Daarna kwamen drie jongens en een meisje naar voren om hun leven aan God te geven en samen met Jezus verder te gaan. De voorganger van Sucre heeft met ieder van hen gesproken en gebeden. Hij vroeg ons - en wij jullie - om gebed, vooral voor de familie. Hele katholieke ouders hebben vaak liever dat hun kinderen zich bedrinken in het dorpsfeest dan dat ze naar de evangelische kerk gaan. Het katholicisme is in deze landen sterk verweven met occultisme en gewoontes die vanuit vroegere culturen zijn meegenomen. Neem deze tien jongeren en hun voorganger Marciano alsjeblieft mee in gedachten.
Groetjes uit Sucre 

18 Apr 2015

Even Bijpraten

Waar te beginnen… ineens kwamen we erachter dat we alweer twee maanden niets meer op ons blog hadden geschreven of brieven hadden gestuurd. Wie ons op FB volgt, heeft wel één en ander kunnen bijhouden. Je kunt ons dus ook volgen op Facebook pagina Wilfredo & Judith.

Wie ben ik?

We hebben veel te vertellen. Net na de vorige brief hebben we vakantiebijbelschool gehad. We gingen eerst met alle kinderen van de zondagschool de wijken in om andere kinderen uit te nodigen voor een week Bijbelschool. Het hoofdthema: Wie ben ik? Alle liedjes, spelletjes en Bijbelteksten gingen over identiteit en de identiteit in Christus. We hebben daar mooi materiaal en audio voor kunnen vinden en we zijn daar erg dankbaar voor. Onze grote uitdaging is nu de kinderen in onze nieuwe wijkt te bereiken.

Verhuisd

Omdat we als kerk een klein lokaal hadden, moesten we alle bijeenkomsten om de beurt houden: kinderen, jeugd, discipelschap lessen en hoofddienst. Zoals jullie weten, bidden en werken we voor de aankoop van een stuk grond voor de kerk en het studentenhuis voor arme jongeren van het binnenland. We weten dat, als God het wil, Hij zal voorzien en het op Zijn tijd komt.

We zijn ondertussen gaan zoeken naar een groter lokaal voor de kerk om te huren. Ook al hadden we dit al lang in gedachten en vonden we niets, gingen onverwacht deuren open en kregen we een commercieel lokaal voor een derde van de prijs. De bazin zei: omdat het voor kerkdiensten dient. Wat is God groot, dat Hij harten raakt zodat Zijn werk kan groeien! In dit nieuwe lokaal kunnen we een triplex muur maken voor gescheiden kinderdiensten tijdens de zondagdienst. Zo kunnen de ouders hun kinderen meenemen en toch zelf zonder afleiding naar Het Woord luisteren. 

Ook al zitten we dicht bij onze oude buurt, zijn er nieuwe wijken die we willen bereiken. De weg waar het nieuwe gebouw aan staat is erg druk en er komen veel mensen langslopen. Een mooie gelegenheid om ze een traktaatje te geven en soms een praatje te maken. Een paar mensen durfden het zelfs aan om naar binnen te stappen. Tegenover de kerk is een (illegale) discotheek. Daar zijn ook heel wat traktaten mee naar binnen gegaan :). De wijk tegenover te kerk is een armere wijk. We willen daar kleren gaan uitdelen en ze daarbij Het Goede nieuws brengen. Nieuwe mogelijkheden en een grote verantwoordelijkheid om deze mensen met het Evangelie te bereiken. 

Zes-dubbel feest

In maart konden we de verjaardag van de kerk in het nieuwe gebouw vieren. Het was dubbel feest omdat vijf gemeenteleden zich lieten dopen. Drie van de jongeren die zich lieten dopen waren alleen, zonder familie. Ze worden niet gesteund in hun Christen zijn en zelfs soms tegengewerkt. Bid mee voor Alex, voor Jhonny en Edith. Ze hebben hun nieuwe Christelijke familie meer dan nodig!

Bijna weer een zondvloed

We zijn inmiddels ook twee keer het binnenland in geweest. In de regentijd, van december tot maart, is dat niet altijd veilig wegens de grote hoeveelheden modderlawines die op de weg vallen en afsluiten. Vooral nu we te maken hebben met de warme waterstroming aan de kust van “El Niño”, krijgen we extra regen in de Sierra (gebergte). Op nationaal gebied zijn er problemen geweest en nóg, want er wordt verwacht dat dit tot de maand mei doorgaat. In onze Regio wordt onder meer gemeld: 16 mensen overleden, meer dan 37.000 in de hele regio hebben overlast gehad, 115 gewonden en 32 verdwenen personen, 20 scholen verwoest en 250 km wegen weggevaagd, enz.

We gingen naar Oxamarca en zagen onderweg veel huaycos (modderlawines) die gevallen waren, maar gelukkig was veel al geruimd en konden we er door. Toen we nog maar een uurtje te gaan hadden, stonden we stil voor een 2 meter hoge rots. We dachten er langs te kunnen, maar toen ik buiten ging kijken hoe, hoorden we ineens stemmen boven uit de berg schreeuwen: ga weg! Er vallen hier stenen!! Ja, dat hadden we gezien, maar terugdraaien was nog niet zo makkelijk. We waren blij toen we een paar minuten later vanaf een afstandje zagen hoe er stenen bleven vallen, maar niet op onze auto. Twee uur later konden we verder, nadat de grote stenen geruimd waren. Glibberend door de modder kwamen we in het donker in Oxamarca aan.

Ook ons laatste bezoek aan Sucre vorige week was spannend. De weg was een paar dagen ervoor gesloten geweest. Toen we er laags reden wisten we waarom. Er waren niet alleen modder en grote rotsen gevallen op heel veel verschillende plaatsen, maar een deel van de weg was gewoon verdwenen, in het ravijn gevallen. Weet je nog dat we het vorig jaar hadden over die mooie geasfalteerde weg? Daar is nu op verschillende plaatsen veel kapot gegaan. Het zal waarschijnlijk niet allemaal gerepareerd kunnen worden, maar we hopen toch wel dat het veiliger zal zijn dan nu.

Samenzijn

Toch is het samenzijn dit alles waard! Wat wij meemaken onderweg in de auto is niets vergeleken met wat de broeders beleven, die door de modder moeten lopen, bovenop de melkwagen reizen of uren achterin een pick-up liggen. In Oxamarca hadden we een conferentie van twee dagen en in Sucre een vergadering met de voorgangers en leiders van 18 verschillende kerkjes. We hebben alle data voor bezoeken, conferenties, seminars en jeugdweekenden met ze vastgesteld. Tijdens dit samenzijn merken we echt: Hoe goed is het, hoe heerlijk als broeders bijeen te wonen! (Psalm 133:1)

Zo gingen we vol goede moed dezelfde weg weer terug. We zien elkaar spoedig weer!


Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp?
Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft. Ps. 121



9 Feb 2015

Verfrissing in de woestijn

Weg van huis

Marco Barrientos
We wilden naar een concert van een bekende Christelijke zanger in Latijns Amerika, nu het nog kon, in de grote vakantie van januari en februari. Vanaf maart zitten we vast aan de schoolvakanties, omdat Esther (3 jaar) dan officieel naar school moet. Het is namelijk niet zomaar dat we even “heen en weer” naar dit soort evenementen kunnen gaan, omdat het eigenlijk altijd aan de kust is, waar we 5-6 uur voor moeten reizen en onderkomen moeten zoeken voor op z’n minst een nacht. Wij wonen in de Sierra, het Andes gebergte in een stad op 2.800 m hoogte, waar dit soort evenementen en zelfs belangrijke instanties als consulaat of een nationaal erkende Bijbelschool afwezig zijn. 

Spontaan

Workshop over communicatie in de praktijk
 “Zomaar per ongeluk” zagen we dat er in een andere stad aan de kust, gelukkig ook niet zo verweg, na hetzelfde concert een jeugdcongres van start ging over:  lofprijs, aanbidding en jongeren leiden. We hoefden hier niet te veel over na te denken, zeker omdat een paar van onze tieners, die niet zo vaak meer kwamen, hier heel graag heen wilden. Een paar dagen later zaten we ineens met z’n vijven in de auto richting dit congres. Twee van onze jongeren en onze jeugdleider mee. We zijn op het moment dat ik dit schrijf letterlijk net terug: het is alsof we er een week geweest zijn, zo intensief! Donderdagavond gingen we van start met het concert en de volgende ochtend 5:30am ging het programma van het congres al van start: begin je dag goed… met gebed met God :). Ieder minuut werd benut. We konden elk uur kiezen uit vijf verschillende seminars over jeugdwerk, muziek of evangelisatie. Vijf-zes keer op een dag, dus vijf uur seminars naast de lofprijs en aanbidding. Voor ieder wat wils: voor ons als voorgangers en jeugdwerkers, voor onze tieners en voor onze jeugdgroepleiding. Thema’s: muziekles, jeugdwerkers die het over het tienerprogramma hadden, hoe andere leiders op te leiden, jamsessions…

Andere cultuur

Musici: Hermanos Mejia - Links de Guitarra Andina
Op dit moment is het aan de kust zomer. Officieel ook hier in de Sierra, maar dat betekent in de praktijk veel regen en lagere temperaturen, zonder verwarming: met een deken om ons heen TV kijken en sokken aan in bed. Aan de kust zit je eigenlijk in de woestijn en met al dat zand om ons heen was het snel 32 graden. Toch ervoeren we deze dagen als verfrissend. Verfrissend voor ons werk en bediening, voor het werk met de jongeren. Ook -of misschien juist- doordat we drie van onze jongeren mee hadden, was het heerlijk hen te zien genieten en open met hen te kunnen praten over hun beleving. Wij organiseren zelf jeugdweekenden en dachten dat wij het intensief deden, maar dit was echt hard lopen en krachtig voer verwerken. We zijn kapot, maar gevoed; fysiek uitgeput, maar geestelijk en creatief bijgetankt.

Vanochtend sloten we af met stille tijd aan het strand, wij vijven. We konden samen danken voor dit grote voorrecht en bidden ons te leiden om al het geleerde te kunnen toepassen en aanpassen aan de streek waar we wonen en werken. Zelfs in de muziek is het verschil in cultuur te horen binnen ons kleurrijk land: aan de kust hoor je meer salsa&merengue, de sierra heeft haar Huayno met de Guitarra Andina (gitaar van de Andes) en in de jungle zul je meer Cumbia horen; weer een heel ander ritme. Zoek maar eens op om te luisteren via Internet. Op ons blog zijn wat filmpjes van de muziek tijdens het congres. Want niet alleen de muziek, het weer en het landschap zijn anders, ook de mensen en de mentaliteit zijn compleet anders. Maar vernieuwing is toch soms nodig!

Weer weg van huis

Hoofdplein tijdens de dagen van Carnaval
Het duurt niet lang voor we meer kunnen doen met de workshops die we hebben gevolgd, want al snel is het carnaval en gaan we op kamp. Carnaval is in Cajamarca zo sterk, dat degene die er niet aan mee wil doen, maar beter binnen kan blijven of weg moet uit de stad. De groepen dronken tieners, maar ook ouderen, gaan de straat op en smeren met olie of verf op muren, auto’s en mensen. Niemand wordt ontzien, want als je op straat loopt, doe je mee. Maandags worden tijdens de carnavalsstoet de hoofdwegen afgesloten en het lichtnet in de stad platgelegd, om ongelukken met eventueel hangende elektriciteitskabels te voorkomen. Ook dan kun je beter thuis blijven of weggaan en ’s avonds pas terugkeren.

Om die reden hebben we besloten dit jaar een kamp te organiseren. Met een aantal jongeren van onze gemeente en een aantal van een bevriende gemeente zullen we weer richting de kust reizen en daar in een kerk gaan logeren. We willen hen dan ook delen over wat we deze dagen in het congres geleerd hebben. Vooral willen we onze tieners, die mee waren, inzetten om andere tieners te inspireren met wat ze hebben geleerd: hoe je God beter kunt zoeken en hoe Hij reëel kan zijn in je leven. God is aan het werk, hier en nu!

ADORACION + Liderazgo Juvenil CONgreso 2015

Kom eens kijken! Klik HIER

Diversiteit in muziek

Tijdens het congres hebben we veel verschillende soorten muziek gehoord. Hier een paar verschillende muziekstijlen die we in Peru veel horen. De stijl is afhankelijk van de streek, het weer, de mensen, de cultuur, de diversiteit die we hier in ons land hebben.
Als je betere kwaliteit wil horen, moet je vooral komen! ;) Klik voor meer informatie HIER


15 Jan 2015

Geduld is een schone zaak

Als je ongeduldig bent en niet goed kunt wachten op je beurt, nodig ik je uit eens een paar maanden naar Peru te komen. Je krijgt dan een gratis cursus karaktervorming: je leert niet alleen geduld te hebben, maar ook creatief te zijn, je beter in anderen te verplaatsen en vooral ook je irritaties en wanhoop om te zetten in nog meer geduld. Het maakt immers niets uit wat je zelf voelt of denkt, maar het gaat om hoe je een ander ertoe kan zetten je toch verder te helpen. Een waardevolle les.

Bij de kassa

Gisteren bijvoorbeeld... bij de kassa... Als je midden op de dag in de grote supermarkt wil afrekenen en er zijn veel mensen (weekend bijvoorbeeld), kun je niet rekenen op een stem die zegt: “kassa bij a.u.b.”. 2 van de 15 kassa’s zijn open, omdat de rest van het personeel is gaan lunchen (de warme maaltijd). Gelukkig zijn de meeste klanten dan vaak ook aan het eten, en met een beetje geluk is de rij dan niet zo lang. Maar, wat als er iets mis gaat met afrekenen? Dan moet de supervisor erbij komen en moet er overlegd worden hoe dat op te lossen, terwijl ze niets begrijpend naar het schermpje staren. Komen ze er na 15 min niet uit? Nou, dan haal je weer langzaam alles uit je tassen en zet het weer netjes op de band. En dan klaar? Nee, dit keer was het nog niet opgelost, want het “systeem” (onthoud dit woord) begreep niet goed wat aanbieding en wat korting was (ja, is totaal verschillend!) en dus moesten we die twee ook nog scheiden op verschillende bonnen. Nee, we hadden niet 5, maar meer dan 50 producten! Uiteindelijk konden we na bijna een uur met onze kar met boodschappen weg... waar lag dat aan? aan “el sistema”.

Hét systeem

“Het systeem” lijkt een eigen wil te hebben, want voor welke operatie, overschrijving, betaling moet er “sistema” zijn. Als die er niet is, moet je gewoon weer wachten of later terugkomen. Dit is voor betalingen van water, elektriciteit, telefoon, of voor afspraken bij de dokter of kopen van bustickets, noem maar op! Voor het betalen van de rekening van alle vaste lasten, moet je iedere maand naar een loket of betaalkantoor. Nee, geen automatische overschrijving, nog nooit van gehoord. Internet bankieren kunnen we tegenwoordig met aangesloten bedrijven. Zo kunnen we gelukkig elektriciteit via internet betalen, tenminste, als meneer “sistema” en ook is, maar water nog niet. Dus daar gaan we netjes weer voor in de rij staan.

Bij de dokter

Dan hebben we het niet eens gehad over de gezondheidszorg. We hebben gelukkig een nationale ziektekostenverzekering waardoor we niet naar het staatsziekenhuis moeten voor een afspraak, zoals vele onverzekerde mensen. Daar moeten mensen vanaf 4.00 of 5.00 a.m. in de rij staan, in de kou, om een afspraak te krijgen. Als je net te laat in de rij kwam en het totaal aantal afspraken van de dag is bereikt, mag je het de volgende dag weer proberen. In ons geval kunnen we om 6.00 a.m. bellen en dan krijgen we een afspraak met de specialist vier dagen later. Dat is dus een hele luxe. Er wordt een bepaalde tijd bij vermeld, maar dat is relatief. Als je om 8.20 een afspraak had en kan dan niet, kom je gewoon 11.40 en degenen die er wel zijn worden eerder geholpen. Omgekeerd kan ook en dat geeft een chaos. Sommige dokters roepen de namen die ze op hun patiëntenlijst hebben en anderen doen het op volgorde van aankomst. Dit alles heeft tot gevolg dat iedereen in de overvolle gangen bij de deurtjes staat te dringen, te trekken en te duwen om te zorgen dat ze aan de beurt komen. 

Vorige week gingen we met Esther naar de kinderarts voor controle. De dokter zei dat hij “mebendazol” had voorgeschreven. Ik keek op het briefje en zag toch echt “albendazol” staan. Nee, zei hij “mebendazol”. OK, we gaan naar de apotheek. Daar kregen we natuurlijk “albenzazol”, 20ml. Maar ik moest 5ml, 2x per dag en voor 3 dagen geven... dit kan niet. Ik ga weer terug naar de arts. Weer wachten tot de andere patiënt eruit is. “Oh ja” zegt de dokter, ik dacht dat je “mebendazol” zou krijgen, dat is 30ml... Bij de apotheek kreeg ik ook nog eens het verkeerde drankje en niet een hoestdrank voor Esther. Weet niet of “el sistema” dit ook verkeerd had begrepen, of dat de werknemer aldaar het niet zo nauw nam.

Zelf had ik ook een afspraak bij de dokter om uitslag van een laboratoriumonderzoek te krijgen. We wonen hier al langer, dus was er zelf al achteraan gegaan. Het zou 5 werkdagen duren, maar voor de zekerheid na 8 dagen even nagevraagd. Inderdaad nog geen resultaten in het “systeem”. Zei de jufvrouw: ga morgen 7:30 a.m. bij het laboratorium kijken wat er aan de hand is. Daar ging ik braaf heen, maar er was niemand. Na een half uur rondlopen, komt een man naar me toe: “Nee, het personeel is in januari met vakantie, later op de dag komt er misschien iemand naar het “systeem” kijken om er alle resultaten in te zetten”. 

Weer terug bij het andere ziekenhuis, waar we doktersafspraken worden gegeven (dus niet hetzelfde gebouw), weer iemand anders erover gesproken. Die verzekerde mij dat er iemand om 11.00 a.m. naar het lab zou gaan om alle resultaten in het systeem te zetten. Ik had 10.00 a.m. de afspraak bij de dokter, maar gezien er om 10.30 nog vier wachtende voor mij waren, had ik die tijd misschien wel. 11.30 a.m. ging ik nogmaals vragen bij de juffrouw: “Ja, er is zojuist iemand naar het lab gegaan... vraag anders aan de dokter of je vanmiddag 2.00 p.m. mag komen, dan staat het er echt zeker te weten in...”. Zelfs de dokter geloofde niet meer in het systeem, maar zei dat hij het wel wilde proberen. Dus ik weer om 2.00 p.m. wachten op de dokter tussen alle andere dringende personen bij de deur, om vervolgens weer te horen te krijgen dat er niets in het systeem staat. Zo wordt je vanzelf ziek, niet waar? 

Vandaag, bijna een week later, eindelijk iemand in het laboratorium aangetroffen. Er stond inderdaad nog niets in het systeem. Ik ben erbij blijven zitten zodat het sisteem me morgen kan zeggen wat de uitslag is. Dus wie weet hoe het me morgen gaat bij de dokter. Wie weet is het systeem morgen goed gezind. ;)

Wilfredo & Judith