Onze kerstmaaltijd

Dit jaar hebben we een beetje anders kerst gevierd: met z´n tweeën! Gezien mijn ouders in Bolivia zijn en de ouders van Wilfredo naar familie in Baños del Inca (een dorp bij Cajamarca) gingen, hebben we samen lekker rustig in vrede kerst gevierd :) Kerst wordt in Perú voornamelijk de 24ste gevierd, net als alle verjaardagen, vieren en feliciteren ze de jarige precies om middernacht... en omdat het de verjaardag van de Here Jezus is, wordt dat ook zo gedaan. De familie komt bijeen, wacht tot 12.00 AM, feliciteren elkaar allemaal, soms steken se vuurwerk af en gaan dan pas samen eten, ná middernacht. Omdat we allebei woensdag nog hadden moeten werken en erg moe waren, zijn we een beetje van de Peruaanse traditie afgeweken en samen, in een mooi versierd huisje, heerlijk gegeten aan onze geïmproviseerde tafel en gaan rusten vóór die tijd. Om middernacht nog wel telefonisch gefeliciteerd en de dag erna pas de families persoonlijk gaan groeten en omhelzen om de verjaardag van de Redder te vieren.

Geknutselde Kerstgroet

Ecologische Kerst

In Latijns América en Cajamarca is het gewoon een "Nacimiento" (geboorte) te maken, waarin de geboorte van Jezus en de gebeurtenissen er omheen op allerlei manieren worden uitgebeeld. Er worden ware kunst-stukken gemaakt, maar vaak wordt er ook veel uit de natuur in huis gehaald, zodat de schade - door de omvang van de exploitatie - soms groot is. Hieruit ontstond het idee een alternatief voorbeeld te maken. Veel knutseluren verder, vinden jullie hier het resultaat van de "Nacimiento" die ik voor ons kantoor heb gemaakt.

Achtergrond: Geverfde suiker- en cementzakken Personages: Yoghurt-flessen bekleed met stukken stof, hoofden van krantenpapier, omdat piepschuim niet afbreekt en ook niet kan worden ge-recycled. Kribbe: CD-doosje bekleed met hout-afval en binnenin industrieel textiel-afval Dieren: Koe en schaap: plastic flessen bekleed met stukken textiel en katoen. Kippen: Geknipt uit doosjes van bouillonblokjes. Plantjes: Bladeren van de ananas (die lijken op een kaktus-plant) in afgeknipte plastic flessen Plant “mosquito” die werd verwijders tussen bakstenen, gepresenteerd op en oud bord. Huis hangplant “chupalla” die snel groeit, gepresenteerd op en oud bord. Boompjes en sterren van papier: van theezakjes gemaakt (origami). Plastic boompje: van groene PET-flessen David-ster en kleinere sterren: van Tetrapak of brick (waar sappen in verkocht worden) Slingers: Kinderen en engeltjes geknipt uit chips-zakken. Muizentrapje gemaakt van chipszakken. Gekrulde slingers van tetrapak. Klokken: van PET flessen en linten. “Kroon”: van CD, linten en Denenappels. Dak en hekje: gemaakt van geverfde WC-papier cartonnen

Het "Zwitserland" van Cajamarca

Maandag was het hier een vrije dag en vonden we dat we weer eens frissere lucht moesten ademen. Eigenlijk schandalig, dat we dat redelijk dichtbij hebben en niet vaak genoeg doen. Nou hebben we geen recht op vrije werkdagen, maar volgens mij hebben we hier wel iets meer nationale feestdagen door de officiële katholieke feesten.

We zijn naar Llacanora geweest, ze noemen het hier ook weleens "het Zwitserland van Cajamarca", omdat het altijd een groene vallei heeft, ook in de droge tijd (juni-augustus). Daar zijn twee watervalletjes en een mooie omgeving zoals jullie hier ook kunnen zien. Het is zo´n 25min (13km) van Cajamarca af en er gaan altijd van die combi-busjes heen... wel even proppen zoals gewoonlijk, maar erg de moeite waard.

Sinterklaas in Cajamarca

Zaterdag hebben we, waarschijnlijk tegelijkertijd met duizenden Nederlanders aan de andere kant van de oceaan, Sinterklaas gevierd. Het was echt een succes!! We hebben enorm gelachen: onze hersenspoeling aan onze naaste vrienden heeft goede effecten :) Ze zaten ook helemaal in de stemming. We vieren het thuis altijd met één kado voor iemand en kleintjes voor de rest, maar vooral met LANGE GEDICHTEN waarin alle leuke en soms minder leuke gebeurtenissen van het jaar voorkomen op een grappige manier vermanend, maar natuurlijk allemaal in RIJM. We zijn eerst begonnen met een kwartetspel en memory van Sinterklaas (ongelooflijk wat er allemaal valt te vinden over de heilige!) zodat ze ook de terminologie leerden kenden: SINT, PAKJE, PIET, SCHOEN, MIJTER en SCHIMMEL... vooral die laatsten natuurlijk niet uit te spreken voor spaan-sprekenden. En wonderbaarlijk genoeg... pa deed ook mee met de spelletjes... natuurlijk fals spelen als altijd. Mam heeft ons weer verwend met van allerlei lekkers, eigen gemaakte speculaas en pepernoten!!!

Hij is hier ook geweest!

We hebben met smacht

Op de lieve Sint gewacht

Hij kwam eindelijk vanacht

Dus zingen wij zacht

DANKU SINTERKLAASJE!

Lieve Sinterklaas

Het is niet dat ik erop aas,

Maar komt U zaterdag nog een keer?

Want dan vieren we Uw feestje weer!

Alweer een jaar verder...

Gisteren was het toch een beetje een extra feestdag, apart van zondag zijn, want ik vierde een jaartje ouder (en natuurlijk wijzer!) worden :) Toch best leuk om dat thuis te vieren, met ontbijt op bed, ouders aan het bed zingend en huisdieren met een strik om de nek. Daarna het middageten (hier de hoofdmaaltijd op een dag) met de ouders van Wil en mijn ouders in ons nieuwe huisje gevierd en ´s avonds een filmpje gekeken met zo´n 15 vrienden van mijn- en Wilfredo´s kerk samen: heel gezellig, en daar draait het toch om! De mails en SMSjes maakt de afstand tot jullie een beetje kleiner...

Één van de tien plagen

We hadden hagel in October... het rare was, dat vooral de lager gelegen wijken van Cajamarca veel schade hadden; boven het hoofdplein, waar ons nieuwe huisje is, was er wel harde regen, maar minder/ kleinere hagel, dus gelukkig geen dakpannen kapot. Het dak van de garage van mijn ouders kon helemaal vervangen worden... en dan hebben we het nog niet eens over alle planten in de tuin! Gelukkig was het vooral in de stad, dus deze keer weinig schade aan de gewassen in het binnenland.

Verloving

Beetje bij beetje ... ons huisje

Ik zou een heel verhaal kunnen schrijven over: oude huisjes van adobe (aarde) met lekkende daken, muren die afbrokkelen door vocht dat blijft staan, ramen die dichtgeplakt zaten met tape, gescheurde buitenmuren, veel albastine, verf, geduld en liefde, maar de foto´s vertellen je dit allemaal wel...

We hebben dus een huisje gehuurd, waar Wilfredo nu eerst in woont. We zijn er heel blij mee, omdat het dichtbij het centrum is en voor ons nog te doen financieel, dus echt een dankpunt! De verhuizing was ook heel makkelijk: twee koffers en een TV overladen :). Wil slaapt nu nog op een luchtbed, maar we hopen deze of volgende maand toch op zn minst een matras te kopen, is iets minder koud. Het is toch wonderbaarlijk hoe lekker eigen het wordt door alleen een paar potten verf er tegenaan te gooien en zoals jullie zien, hebben heel wat handjes op de een of andere manier meegeholpen. Liefs en kom maar op de koffie, want sinds gister hebben we ook een bank waar je op kan zitten. Judith en Wilfredo

Inwijding Kerkje Malat

Dit keer een bericht uir het blog van mijn ouders. Activiteiten waar ik sterk bij betrokken ben: jeugdweekenden en een projectje in Malat voor het opzetten van een Timmer-leer-werkplaast. Kijk maar: http://gerenfroukje.blogspot.com/

Eindelijk was het zover. Het kerkje in Malat kon officieel worden geopend. Vorig jaar juni begonnen de broeders met het graven van de geulen voor de fundamenten. De kerken en individuele gevers in Nederland hebben hen ondersteund met de financiering van de materialen, maar zij moesten zelf al het werk doen. Dat was niet gering. Daardoor hebben ze ondertussen enorm veel ervaring opgedaan op verschillende gebieden. Wat te denken van Simón, die de coördinatie van het werk op zich heeft genomen. Hij had wel ervaring met het bouwen van huizen in de campo, maar had nog nooit een tekening van een architect gezien. Hij vouwde de tekening open en zei: “Heer, hier snap ik echt niets van, wat moeten we nu?” Hij ging slapen en de volgende morgen bekeek hij de tekening nog eens en begreep toen waar hij moest beginnen. Vorig jaar was het een race tegen de tijd om het dak op het gebouw te hebben vóór de regens begonnen. Het lukte!! Maar er moest tegelijkertijd op de akkers gewerkt worden, want anders kwam er geen eten op de plank. Er werden teams georganiseerd om ’s morgens van 6 – 8 uur samen op de akker van één van de broeders te werken en daarna allemaal weer aan de kerk te bouwen. Het bleek dat het samen werken op de akker, sneller ging dan als je het alleen moet doen. Ze stimuleerden elkaar in het werken. De enorme inzet van de broeders bleek zo aanstekelijk dat er dagen waren dat ook de ongelovigen kwamen helpen. Soms met het werk zelf, soms met een geldelijke bijdrage. Ondanks dat wij toezegden dat we zouden helpen met alles wat de bouw betreft, hebben de families van de kerk ook bijgedragen met hun offergaven. Op het totale bedrag dat in de kerk werd geïnvesteerd, leken de eigen financiële bijdragen weinig, maar God vermenigvuldigde het, ook geestelijk, en zo kwamen er veel families bij die zich aansloten bij de kerk. De kerk werd zo niet alleen letterlijk gebouwd maar ook geestelijk. Zaterdag 30 augustus was de officiële opening. De burgemeester van het dorp was uitgenodigd om de linten voor de deur door te knippen. Er waren twee keer drie linten gespannen, in de kleuren van de vlag van Perú én van Nederland. Hugo en Henny Krösschell waren namens het Perú-comité (waar de verschillende vertegenwoordigers van de ondersteunende kerken zitting in hebben) aanwezig. Henny had een prachtige tegel gemaakt , die in de muur naast de grote deur in de kerk, is gemetseld. Te tekst was samen met de broeders gekozen: “Dos naciones, un solo pueblo – Permanezca el amor fraternal, Heb. 13:1 - 30 agosto 2008” (Twee naties, één enkel volk – Houd de ondelinge liefde in stand, Hebr. 13:1 – 30 augustus 2008). Het getuigt van de onderlinge liefde tussen de christenen in Nederland en de christenen in Malat, Perú. Als laatsten gingen Benigno, de voorganger, en ik, Froukje, met de vlaggen van Perú en Nederlanf, tussen de mensen door naar binnen en zetten ze op het podium van de kerk. Daarna begon het programma. Simón merkte tijdens de opening op dat ze tijdens de bouw vooral de uitwerking van de gebeden van de broeders en zusters in Nederland hadden gemerkt. Soms bleek ‘s avonds dat er de volgende dag maar drie mensen voor het werk beschikbaar waren en zagen ze er tegen op als ze dachten aan alles wat nog gedaan moest worden. De volgende morgen begonnen ze toch met goede moed en in de loop van de ochtend kwamen er velen bij om mee te helpen. Ook bij het oplossen van allerlei technische problemen, hebben ze heel concreet de hulp van God ervaren. Het is bemoedigend, maar ook verwonderlijk, om de ervaringen en betrokkenheid van de broeders in Malat te horen. Het programma van de zaterdagavond,met diverse ceremoniën, was strak opgesteld. Zo werden de leiders van de kerk, samen met voorganger Gilmer, onder wiens verantwoordelijkheid ook de kerk van Malat valt, en de opziener (presbiter) Hilde, samen met het pastorale team van Malat, opnieuw ingezegend ter gelegenheid van de uitbreiding van dit werk. Daarna werd door hen allen de kerk aan de Heer opgedragen. Er waren zo’n 250 mensen getuige van de ceremonie. Er werd gezongen en Buster, de zoon van Simón, speelde met zijn ‘band’. Het was één groot feest. Daarna gingen alle kinderen van 4-12 jaar naar buiten en kregen een lichtgevend armbandje. Nadat ook de volwassenen naar buiten waren gegaan, werden er zes vuurpijlen afgestoken. Het was een prachtig gezicht in het donker, al die lichtgevende armbandjes en de pijlen die in de lucht in sterren uiteenspatten; zoiets hadden ze nog nooit gezien. En dit alles in een omgeving waar (bij het niet aanwezig zijn van electriciteit) alleen de maan en de sterren het landschap verlichten. Kunnen jullie het je voorstellen? De enige klacht die we later hoorden, was dat het programma te snel was afgelopen. De inwijding van het kerkgebouw viel binnen het jeugdweekend, dat vrijdag was begonnen: de eerste keer dat er specifiek met jeugd wordt gewerkt in deze regio. Op zondagmiddag werd het jeugdweekend afgesloten met een symbolische weg van bekering en toewijding; een moment van bezinning en stilstaan bij de verschillende moeilijke situaties in het leven, iets waar ze niet thuis of in de maatschappij mee leren omgaan. Van de 47 deelnemers aan het jeugdweekend, waarvan velen van ver kwamen lopen, maakten de meesten gebruik van deze mogelijkheid. Het team dat het weekend organiseerde, werd opgehaald door Juan, want ze moesten met twee verschillende melkauto’s. Het was voor hen de eerste keer dat ze langs deze weg naar Malat zouden gaan.De melkauto vertrok om 9 uur ’s avonds vanuit Cajamarca en moest om 3 uur ’s nachts in het dorp Sabogal aankomen, waar ze dan zouden overstappen op de melkauto naar Malat. De chauffeur van de eerste melkauto stopte echter onderweg bij een bar om ‘even’ een paar glaasjes bier te drinken. Anderhalf uur later stapte hij aangeschoten weer in en vervolgde zijn weg. Onderweg moest hij een paar keer worden aangestoten omdat hij in slaap dreigde te vallen. Toen ze in Sabogal arriveerden, zagen ze nog net de achterlichten van de wegrijdende melkauto, die niet had willen wachten. Er zat dus niets anders op dan het laatste stuk, onder leiding van Juan, te gaan lopen. Na 5 ½ uur kwamen ze uitgeput in Malat aan. De terugweg ging eenvoudiger , maar voor de heenweg zullen we een andere oplossing moeten zoeken. Wilfredo, die samen met Judith een timmerwerkplaats-project in Malat gaat opzetten, zal daarvoor regelmatig naar Malat moeten reizen. Een oplossing zou zijn bom een motorfiets te huren, maar gezien de kosten (Eur.2,50 per uur) is dit geen optie. Graag gebed voor een goede oplossing. Na het jeugdweekend hadden we een lesweek met de leiders van de kerkjes uit de omgeving. Het waren goede dagen, waar niet alleen bijbellessen gegeven werden door Ger en Marciano, maar ook praktische lessen over wormkuilen en het fokken van cavia’s voor consumptie, door Gilmer.en pedagogische lessen door Henny, voor ouders en personeel van de school. Het evangelie is integraal! Op de avonden werden evangelisatiefilms gedraaid en dan was de kerk iedere keer weer, helemaal vol. De mensen moesten staan omdat er nog geen banken in de kerk zijn. Na de laatste filmvoorstelling bleven er vier jongens achter, die te kennen gaven dat ze hun leven in Gods hand wilden leggen. Geweldig fijn als jongelui een duidelijke beslissing nemen. Laten we bidden dat zij doorgaan en ook bij die beslissing zullen blijven, zodat het jeugdwerk ook in Malat echt vrucht zal afwerpen. Ger en Froukje.

Werk & Ontwikkeling

Eigenlijk heb ik de laatste tijd niet veel puf om te schrijven en dat heb je gemerkt… weinig meer op de web gezet en dat heeft vooral met de werkdruk te maken, die alle energie van me vergt. Op zich gaat het niet om een hoge werkdruk vanwege de hoeveelheid taken die ik moet uitvoeren; al zijn die wel veel, gezien ik in vele opzichten iets meer weet door mijn opleiding en ervaring met milieu-educatie, maar vooral meer interesse... maar daarbuiten gaat het vooral om de werksfeer. Het lijkt erop dat, waar we vorig jaar gelukkig wel konden werken en we MOCHTEN werken volgens de door ons ontwikkelde methodes, we nu ineens te veel politieke bemoeienis krijgen van de wethouders. Het technische van het politieke uit elkaar houden is schijnbaar niet makkelijk. Vooral het afdelingshoofd heeft de taak daar een evenwicht in te vinden en dat valt míjn directe baas schijnbaar niet mee. Je hebt veel te maken met “politieke schulden”. Mijn directe baas is door de wethouder in de Gemeente gebracht en dus moet hij het terugbetalen met het steunen met zijn “subtiele” politieke campagne om zich als burgemeester te lanceren, die nu al begint voor de verkiezingen van over 2.5 jaar. Burgemeesters worden hier namelijk gekozen en die nemen dan hun wethouders en personeel mee van dezelfde politieke partij, en gooien de vorige eruit als het even kan. Maar goed, omdat we nu, via onze afdeling, een project aan het uitvoeren zijn, wordt er veel aan getrokken en proberen de wethouders “hun mensen” hier aan het werk te krijgen, en ook extra aandacht te krijgen als we openbare acties doen zoals milieu-acties en workshops in de andere districten van de provincie van Cajamarca. Als het hen niet naar de zin gaat, moet mijn directe baas op het matje komen en die vindt dan weer dat ik op het matje moet komen... ik heb namelijk veel gedaan om dit project gefinancierd te krijgen, omdat het onder mijn afdeling valt: Milieu Educatie en Beleidmaken. Vorig jaar hebben we veel gedaan gekregen zonder project vooral op gebied van beleid maken, maar voor een aantal activiteiten zoals workshops in alle districten en gefundeerd luchtkwaliteit onderzoek gebaseerd op gemeten data, hadden we toch echt de financiering van het project nodig. Wij helemaal blij natuurlijk, want afgezien van de meetinstrumenten, zou er ook personeel komen voor de uitvoering. Wat wil het geval? Inmiddels wordt het project uitgevoerd vanaf maart dit jaar. Twee mensen werden ervoor aangenomen. De projectleider en technisch personeel. De projectleider had meer interesse voor afvalverwerking, waardoor hij twee maanden weinig heeft uitgevoerd en toen naar een ander project vertrok. We kregen een supervisor, waar we vorig jaar mee hadden samengewerkt en als zodanig werkten we prima samen. Het werk werd in overleg bepaald met de andere drie werkers die later werden aangenomen: een lerares, iemand voor pers en communicatie en iemand die enquêtes zou houden. Toen de projectleider weg ging, werd ze, de supervisor, voorgesteld de leiding van het project over te nemen en toen werden de relaties ineens anders. Hoe het gekomen is, weet ik niet, maar deze persoon weet ineens niet wat overleggen is en weet alleen orders uit te delen aan haar team, wat daarom niet meer als team samenwerkt. Daarnaast spendeert ze veel tijd aan het “informeren” aan de afdelingshoofd, ook mijn baas, over wat ze allemaal zelf doet en de rest van het personeel niet, dus dat de rest (vooral mijn collega en ik) niets uitvoert en daarom haar project dwarsbomen en ze niet vooruit komt. Gezien het niet mijn stijl is me te verdedigen als dingen niet direct tegen me worden gezegd, werd dit alleen erger en had mijn baas vooral indirecte opmerkingen over dat ik “nog steeds op vakantie was”. Ik heb dáár dus wel op gereageerd en duidelijk gemaakt dat het niet het geval is en we als personen en "professionals" een beter omgang met elkaar zouden moeten hebben, maar toch stopt het niet en is de spanning te snijden tussen ons als team: mijn baas, mijn collega, de nieuwe projectleider en ik. Ergens doet het vermoeden dat er financiële interesses zijn, want bij het uitvoeren van projecten, proberen leidinggevenden er altijd iets extra´s uit te halen. Helemáál omdat we vorig jaar zo goed hebben samengewerkt (zonder project) om de milieu-certificatie op Nationaal niveau voor elkaar te krijgen en er nu zo´n omslag is in de omgang. Anyways, dit alles doet me nogmaals goed nadenken over de principes, waarden en normen, en redenen die me hierheen brachten. Natuurlijk trok en trekt het heel erg, omdat ik hier ben opgegroeid en omdat voor mijn gevoel een groot gedeelte van mijn “wortels” hier liggen, maar ook juist omdat ik zag en zie dat er meer nood is en minder mensen die het werk hier kunnen doen. In Nederland is ook veel belangrijk werk te doen, maar vaak is dat door meerdere personen uit te voeren. Ik wilde niet werken alleen om een loon te hebben om te kunnen leven, maar heb nu toch het gevoel dat nu wel te moeten doen. Het werk op het gemeentehuis heeft me ontzettend veel geleerd, veel over de maatschappij en de mentaliteit in deze landen. Één ding is het opgroeien en af en toe hier even wonen en op vakantie zijn; iets héél anders is er helemaal inzitten en de dagelijkse realiteit zelf meemaken. Dit valt niet mee, is vaak frustrerend, omdat je weet dat het anders kan, maar het verrijkt tegelijkertijd je denken en je ervaring. Mijn structurele denken is toch vrij Europees gevormd en dat is iets heel positiefs, maar tegelijkertijd iets wat hier niet altijd opgaat en dus moet je ook dát kunnen loslaten. Je MOET leren omgaan met onzekerheden, onveiligheid, nood, frustratie, corruptie, oneerlijkheid en vooral dat niet alles is zoals je denkt dat het zou moeten zijn. Moeilijk, maar verrijkend, want je enige zekerheid blijkt weer de Schepper te zijn. Een paar weken geleden was hier een Nederlands gezin, die de wens hebben ontwikkelingshulp te kunnen doen met als drijfveer hun geloof. Heel mooi om te zien en te ervaren dat er mensen worden aangeraakt om hun veilige plekkie in het “geregelde” Nederland op te willen geven om te kijken hoe ze kunnen dienen om anderen verder te helpen, die niet dezelfde mogelijkheden hebben gehad. Een land en een cultuur leren kennen is natuurlijk een proces. Het is interessant te merken dat er in de gesprekken zoveel verschil is in visies over hoe de maatschappij in ieders ogen is of zou moeten zijn. Iedereen, wij allemaal redeneren en ervaren natuurlijk vanuit onze eigen achtergrond en dus kan dat nogal eens verschillen. In de gesprekken kwamen verschillende opties naar voren voor het invullen van het werk dat ik of wij samen zouden kunnen opzetten, om daarmee ook terug te komen op mijn eerste drijfveer. Het werk van mijn ouders is gericht op geestelijk en sociaal werk, waarbij ze veel sociaal-economische nood tegenkomen. Daar vloeien veel ideeën uit voort, die in ideeën blijven steken zolang niemand ze oppakt, want ze weten het nu al soms niet allemaal bij te houden met alles wat er uitgebreid is sinds ze zijn begonnen met het werk in 2001. Zo hebben Wilfredo en ik een tijdje geleden een projectje opgezet voor een timmer-leer-werkplaats in een van de verderweg liggende dorpen waar ook bijbelscholen worden gehouden. Het is in Malat, waar nu ook een nieuwe kerk wordt gebouwd waar de hele gemeente hard aan meewerkt. Dit projectje is door een vereniging van melkers uit Best in Nederland aangenomen en nu kan het worden uitgevoerd. Maar door wie? Door allerlei soortgelijke en gecompliceerdere corruptieschandalen, heeft Wilfredo vanaf half augustus besloten afstand te doen van zijn werk en zijn we op zoek naar alternatieven op korte termijn; maar in de tussentijd is hij het project van de Timmerwerkplaats aan het uitwerken voor een gestructureerde planning en effectieve uitvoering. We willen er vorm aan geven zodat het vanaf september werkelijkheid zal worden. Verder zijn er voorstellen van projecten voor drinkwatervoorziening in een ander dorpje, promotie (en later begeleiding) van vrijwilligerswerk vanuit Nederland, het jeugd- en tienerwerk in de dorpen opzetten en begeleiden, etc. Graag wil ik een werkplan opzetten om te zien óf en hoe ik daar invulling aan zou kunnen geven want het is ontzettend belangrijk werk. Misschien zou het ook goed zijn als brug naar stabieler werk of juist om het steeds meer uit te breiden. In de gesprekken met het echtpaar uit Nederland, dachten we ook aan een optie op midden- of langer termijn, wat zou zijn: een korte periode naar Nederland, projecten voorstellen, een achterban proberen te vormen, fondsen werven en weer hier aan de slag in ontwikkelingsamenwerking, weer gedreven door de motor van ons geloof. De optie die we ook in Nederland met een paar hadden besproken, maar wat voor ons, vooral mij, soms moeilijk is voor te stellen. Door de werkelijkheid die we nu leven heb ik “geleerd” vooral niet te veel vooruit te denken... niet te veel te dromen om teleurstellingen te voorkomen... misschien is dit te veel uitgedoofd en moet ik weer leren dromen, en leren vertrouwen. Dus zoals je ziet, veel stof om over na te denken en daardoor weinig puf om te schrijven. Het werk hier is belangrijk, de oogst is groot, maar als je zelf druk bezig bent met overleven, is het moeilijker anderen te kunnen helpen. Misschien kun je meedenken en meebidden, dat zou ons veel helpen: helderheid krijgen over de toekomst, de juiste stappen te zetten en vooral vertrouwen, geloven en durven dromen... Judith