Geschilderde gezichtjes

We wilden de kinderen in de hoogvlakte in het zonnetje zetten; waar de koude wind snijdt en niemand anders naar ze omkijkt. Alles was geregeld, elk cadeautje uitgezocht en met een naam, kerstbrood gekocht, maar de wegen waren door protesten afgesloten en het was niet veilig te gaan…

Elke dag keken we naar het nieuws, maar er veranderde weinig. We besloten via een andere langere weg te proberen. Samen met een groep enthousiaste jongeren van Sucre gingen we 5am op weg. Maar al snel bleek dat de weg was opengebroken; boomstronken en triplex waren er overheen gelegd. Dit was de enige weg, dus we stapten uit en gingen duwen terwijl de banden slipten. Ja, eroverheen! De weg ging verder via een lage tropische streek weer helemaal omhoog tot bijna 3500 meter.

5 uur later werden we opgewacht met warme soep met een flink stuk kaas van de lokale boeren. De schrale gezichtjes kwamen om de hoek kijken. We hingen ballonnen op en zetten muziek op. Verlegen kwamen de kinderen één voor één binnen en gingen achterin zitten. Ik vroeg een meisje: mag ik je gezicht schminken? Ze keek bedenkelijk en knikte twijfelend. Iets kleins, iets simpels. Terwijl Efrani en de jeugd van Sucre de kinderen steeds meer aan het dansen en zingen kregen, kwam de ene na de andere om hun rode wangetjes te laten verven. Één van de jongetjes had een vlinder op iemands gezicht gezien en vroeg: mag ik ook een mooie groene mot op mijn hele gezicht? :)

Efrani en de jongeren uit Sucre leren dansjes aan

De voorheen timede kinderen gingen uit hun dak met liedjes en dansjes, genoten van de warme chocola, een flink stuk kerstbrood en een heerlijke warme maaltijd van de kerk. De weg naar huis was nog eens 6 uur de berg af, maar de dankbare vrolijke gezichtjes waren alles meer dan waard!

Ook de kinderwerkers hebben we in het zonnetje gezet