Dáár is ze dan!

Na 17 maanden is ze dan (eindelijk) weer in NL. De afgelopen 10 jaar is ze nog nooit zo lang niet in NL geweest. Het ritme was 8 maanden Perú, 4 maanden Nederland en zo iedereen bijhouden en genieten van de goedheid van beide landen.

Vorig jaar februari kwam ze voor drie maanden naar Perú, maar toen werd de wereld ineens anders en toen werden alle plannen ineens onzeker: elke keer verzetten, elke keer weer aanpassen. Toch in de tussentijd enorm genieten van elkaar, wetende dat elke dag een geschenk is en elkaar hebben, een zegen.

We zijn dankbaar voor Gods bescherming, dat we elkaar tot steun mochten zijn in hele moeilijke tijden van pandemie, van onzekerheid, van het overlijden van Wilfredo´s vader, van een tiener in huis krijgen en richting geven, van moeilijk aan etenswaren kunnen komen en toch elke dag een nieuw recept op tafel toveren, van niet wegkunnen en toch elk uitje naar de rivier of een ijsje speciaal maken.

We zijn dankbaar dat ze nu in NL kan zijn, mag genieten van de familie en vrienden daar, wellicht meer rust dan in ons chaotisch leventje, en ook dáár weer tot zegen zal zijn!

Bijeen met de leiders in de bergen

In het donker gingen we weg en in het donker terug, uitgeput maar opgeladen weer thuis.
Na bijna twee jaar zijn we bij elkaar gekomen met de voorgangers van Oxamarca en omstreken in Malat: elkaar bemoedigen, veel besproken, voorzichtig plannen maken...
En zoals één van de broeders zei: "we zijn er nog allemáál, we zijn compleet, dus de Heer wil ons nog steeds in Zijn plan gebruiken!"
We hadden niet gedacht dat we hier nog samen met Gilmer zouden staan, nadat hij zijn nek en rug had gebroken begin dit jaar. Velen zijn (ernstig) ziek geweest, velen hebben familie verloren, en toch weer hier staan.

Tranen van dankbaarheid en enthousiasme tegelijk.