23 Jun 2009

Timmer-LEER-werkplaats

Een tijdje geleden schreven we over een project dat we gepresenteerd hadden aan de Stichting Handmelkers uit Best en wat ze gefinancierd hebben. Door zeer moeilijke bereikbaarheid en gebrek aan actieve betrokkenheid van de bewoners van het dorp waar we de Timmer-leer-werkplaats wilden opzetten, werd de uitvoer een tijdje stilgezet, zodat we konden sonderen waar we betere omstandigheden en vooral betrokken personen konden vinden om dit belangrijke project uit te kunnen voeren.
Daarvoor hebben we gebruik kunnen maken van de algemene jaarlijkse vergaderingen van Sucre en Oxamarca, met de voorgangers die gaan over alle kleine berggemeentes van die regio´s. We reikten hen de essentiële informatie aan over de voordelen, maar ook de verplichtingen, zodat degenen die zich aanmeldden een overeenkomst tekenden en we zo beter, zekerder van start konden gaan. Uit ervaring weten we dat we niet moeten vallen in assistentieel werk, zoals ze dat hier noemen: geen hulpverlening zonder voorwaarden, zodat ze niet afhankelijk worden en de resultaten ook echt weten te waarderen, omdat ze er zelf deel van zijn.
Begin Juni ging dus het project dan echt van start in Sucre, deel van Celendín. Onlangs is de provincie Celendín uitgeroepen tot de armste Provincie van het departement Cajamarca in Perú. Het district heeft een totale bevolking van 5.860 (4738 woont buiten het dorp in kleine gemeenschappen), waarvan 2210 kinderen onder de 14 jaar.
Bij aanvang denken we soms door enthousiasme, dat er juist veel beginnen en sommigen na een tijdje misschien afhaken. Hier werkt het juist andersom: omdat er veel wordt beloofd (vooral vanuit de overheid) en het grootste gedeelte niet wordt nagekomen, zijn de mensen sceptisch en willen ze ZIEN voordat ze GELOVEN en actief gaan MEEWERKEN.
Dit zien we hier ook weer: er werd een datum afgesproken voor de eerste workshop. De middag dat de leraar en coördinator met alle gereedschap en machines aankwam in Sucre, stond er maar één persoon op ze te wachten... de meeste begunstigden moeten van andere dorpen naar Sucre toelopen, zo´n 3 a 4 uur. s´Avonds en in de vroege ochtend kwamen meer begunstigden en gingen ze van start met 7 mensen. Eerst kijken, dan geinen en toen toch echt serieus aan de slag! “Het bleek dus toch waar te zijn: de machines zijn er en de leraren zijn gekomen, ze hebben toch interessen in ons, we zijn dus toch iets waard...” Met veel enthousiasme zijn ze, met hulp van de specialist die mee was, de machines gaan aansluiten en natuurlijk duidelijk afspraken maken over veiligheid.
Velen van hen weten iets van houtbewerken, maar dat gaat meestal alleen met een hakmes en dan krijg je hele grove, ruwe resultaten. Dit is dus voor hen een hele omschakeling en beetje bij beetje zullen ze leren betere producten te maken. Vooral wordt gewerkt aan banken, ramen en deuren, waar veel vraag naar is in het binnenland. De meeste producten worden met eucalyptushout gemaakt, gezien dat de aanvoer is in die streken. Ander hout moet worden besteld en is meteen ook redelijk duur, waardoor er zeer weinig vraag naar is. Eucalyptushout is erg hard, waardoor het gebruik van de machines voor de goede afwerking hard nodig is. Daar wordt nu dus beetje bij beetje aandacht aan besteed.
Het doel van dit project is Sucre en omgeving technisch opleiden en vormen tot professionele timmerlui, om de inkomsten te verhogen en levenskwaliteit te verbeteren. Het project heeft vier hoofdthema´s: · Vorming en versterking van de locale organisatie (stichting) · ¿Hoe werkt een bedrijf? · Hout bewerken en afwerking · Promotie en Commercialisering
Het eerste punt is het belangrijkste, gezien er weinig wordt samengewerkt omdat er veel wantrouwen is. Vanuit de kerken willen we het anders voorstellen en voorleven, zodat er niets opgelegd wordt, maar er een natuurlijke behoefte ontstaat naar associaties en oprichten van bijvoorbeeld een officiële stichting die deze Timmer-leer-werkplaats zal beheren en onderhouden: de begunstigden zijn van de kerken, maar ook van de dorpen.
Dit is allemaal naar de toekomst geprojecteerd natuurlijk. We komen al doende veel kleine dingetjes tegen, zoals machines die niet helemaal compleet werken, licht dat in het hele gebouw uitvalt als er één machine aangaat, houttoevoer en later verkoop van de producten te garanderen, etc. Maar het leuke is dat de mensen het nu, de tweede workshop al meer zelf oppakken. Zo moest Rafael, de coördinator uit Cajamarca, afgelopen zondag naar Sucre in plaats van maandag, omdat de mensen al een dag eerder naar Sucre waren gelopen om op tijd het “huiswerk” (klein bankje) te maken en vroeg op de volgende workshop te zijn!
Tegelijkertijd willen we zien of we een ander project kunnen laten financieren over verbeterde keukens en formuizen in het binnenland, in een kleine gemeenschap buiten Sucre: In de landelijke gemeenschappen van het district van Sucre leven de families, voornamelijk landbouwers, in het algemeen in huizen van één of twee kamers, waarin zowel mens als dier leeft, en ook de producten van de oogst worden bewaard. Om kou tegen te gaan, zijn de ramen klein en daardoor is er weinig ventilatie en is het donker.
De traditionele keukens worden gevestigd in centrum van het huis waar de vrouwen voedsel op een oven voorbereiden, die met drie stenen wordt gemaakt, die op de grond worden geplaatst, brandhout gebruikend als brandstof. De rook vult het huis en veroorzaakt irritatie aan de ogen en ademhaling, vooral aan de vrouwen en de kinderen, naast brandwonden. De bouw van de keukens die het project voorstelt, veronderstelt een vermindering in de consumptie van brandhout tot 50%, de vermindering van rook, grotere veiligheid voor de kinderen en comfort voor de vrouwen.
Met de ervaring die we nu opdoen, denken we de projecten steeds beter te kunnen uitvoeren en fondsen te vinden die hierin geloven. Sommigen kunnen dit te klein kruimelwerk vinden, maar pionieren is juist de weg banen voor grotere projecten en dáár zijn we nu hard mee bezig!

5 Jun 2009

WERELD MILIEUDAG

5 JUNI was het WERELD MILIEUDAG en daar hebben we, als gemeentehuis samen met de regionale overheid (de milieuafdelingen natuurlijk), een aantal activiteiten voor georganiseerd. Vooral de voorbereiding is altijd heel veel werk, gezien we door een kort budget hier en daar wat af moesten peuteren, en zoveel mogelijk moesten zorgen dat het niets extra voor de instelling kostte: het budget wordt namelijk een jaar van te voren vast gesteld. We kunnen wel kleine uitgaven aanvragen, MAAR als het gaat om materiaal, printen of broodjes en dergelijke, moet het ongeveer een maand van te voren worden aangevraagd, moeten we dagelijks achter het document aan zodat het naar de verschillende afdelingen voor de nodige handtekeningen en veel stempels gaat, want anders komt het onderaan de stapel. Maar goed, uiteindelijk hebben we dan toch nog dit alles kunnen doen:

*Persconferentie (26/05)

*Grote mars door de stad met verschillende scholen die verkleed waren met gerecycled materiaal (02/06)

*Milieuconferentie over thema´s als: Klimaatverandering, Biodiversiteit, Luchtkwaliteit, Afval-w en Watermanagement (03/06)

*Workshops op 12 Middelbare scholen tegelijk (03/06)

*Ecologische Markt (04-06/06)

*Fotografische expositie over Klimaatverandering (02-06/06)

*Geluidsmetingen in het verkeer (04/06)

*Dag zonder auto - fietstocht: iets wat hier niet erg makkelijk is door het vele verkeer normalitair (05/05)

*Bomen-planting in de stad (05/05)

Het gaat er natuurlijk niet om een week van het jaar dit soort activiteiten te doen en mensen te leren bewuster om te gaan met elkaar, de stad en DE SCHEPPING. Dit is mijn werk en dat doe ik dus het hele jaar door, maar de MILIEUDAGEN gaan we vooral veel naar buiten en werken we met andere overheden en scholen.

Nu ga ik weer hard aan het regelen voor de jeugdweekenden die al begin JULI van start gaan. Het thema dit jaar zal zijn: "LEIDERS GEZOCHT!! Kun je leider zijn, ook al ben je jong??" We hebben vandaag de eerste vergadering gehad met het team (Elsy, Wilfredo en ik en mn vader als "workshopgever") en zullen er deze week vorm aan gaan geven, zodat we structureel en blijvend bij kunnen dragen aan de geestelijke en maatschappelijke vorming van de "vergeten" jongeren in het binnenland.

4 Jun 2009

Nieuws van onze IJSCOMAN in Cajamarca

Ik vond het leuk deze brief van onze Hollandse IJskoman op de web te zetten. Geeft een beetje een indruk van het wel een wee van onze maatschappij...
***
Bijna een jaar geleden waren we in Nederland en hebben we een groot aantal van jullie gezien of in ieder geval gesproken. Het wordt dus weer tijd voor een update van onze kant.
Met hulp van een aantal Nederlandse kredieten zijn we dit jaar begonnen met het bouwen van een ijsfabriek. De buitenkant van de fabriek staat inmiddels en we zijn bezig met alle afwerking: deuren, ramen, roestvrijstalen wasbakken, kranen, schilderen, zonnepanelen, nieuwe ijsmachine, enz. We hopen er ergens halverwege dit jaar in te kunnen. Onze huidige productie afdeling werd veel te klein voor de 4 vestigingen die we nu hebben. De ruimte die we nu krijgen is veel te groot voor dezelfde 4 vestigingen maar het idee voor de toekomst is ons ijs in meerdere vestigingen aan de kust te verkopen. Dat betekent investeren in vriescapaciteit en vriestransport en daar gaan we de komende twee jaar aan werken. Ondernemen is denken in opeenvolgende fasen, zullen we maar zeggen. De helft van de omzet in Cajamarca komt inmiddels van onze vestiging in een commercieel centrum waar we slechts 6.50 vierkante meter in gebruik hebben. Ook hier dringen de verkoopmalls op.
We werken nog steeds met 5 doven en alleenstaande moeders en houden ongeveer 20 mensen fulltime van de straat. Een aantal moeder-studenten financieren hun studie met zondag ijsscheppen. In augustus afgelopen jaar hebben we bezoek gehad van een aantal Nederlandse doven. Een erg succesvolle uitwisseling. In totaal zijn er 14 Nederlanders geweest die hier hebben geholpen met het opknappen van de gehandicaptenschool waar wij veel contact mee hebben. Er is een nieuwe vloer gelegd in een klaslokaal en het schoolplein is opnieuw geverfd. Voor de leerlingen is het een verademing nu in een schoolklas te zitten waar het stof van de vloer geen allergische reacties meer oproept en waardoor de concentratie van de studenten aanzienlijk is verbeterd. Na het bezoek uit Nederland wilden alle kinderen ook verder studeren. Een goed voorbeeld doet volgen. De onderwijzeressen waren verbaasd dat dat zo'n positieve invloed heeft gehad. De mogelijkheden die Nederlandse doven hebben om te studeren en later een fatsoenlijke baan te krijgen op de arbeidsmarkt zijn niet te vergelijken met de situatie hier. De overheid doet erg weinig tot niets voor gehandicapten en laat het initiatief daartoe volledig over aan de vrije markt. Wij zijn een van de bedrijven die daarin het voortouw nemen. Inmiddels hebben we ook andere bedrijven weten te motiveren doven aan te nemen als werknemer: het waterleidingbedrijf werkt met drie slechthorenden, een boekhandel heeft er twee, een doe het zelf zaak een, een recycling bedrijf twee en zo komen we aan een totaal van 20 doven geintegreerd op de arbeidsmarkt. Onze rol is vaak orientatie voor de werkgever en werknemer, een cursus gebarentaal voor directe collegas, een cursus Excel voor mensen die met computers willen gaan werken.
De kredietcrisis slaat in Peru minder hard toe als wellicht in Nederland het geval is. Macro economisch gezien zit Peru bij de weinige landen die nog steeds een economische groei weet te realizeren. In de mijnbouwsector zijn wel een aantal bedrijven in de problemen geraakt maar de aanhoudende golf van ontslagen en problemen waarvan elders sprake is blijven hier de ver-van-mijn-bed-show. We hopen in Latijns Amerika dat deze crisis voor ons continent nieuwe mogelijkheden biedt. Niet dat we hier geen problemen hebben, maar de problemen zijn niet veel ernstiger dan we al gewend waren. In Cajamarca is bijvoorbeeld de 170 km lange asfaltweg naar de kust verwoest door zwaar verkeer, geen onderhoud en de regen doet de rest. Aangezien het (nog) geen verkiezingstijd is, is de politiek niet geinteresseerd in de grote provinciale doorgaande wegen en is onderhoud dus geen issue. Waar we vroeger 3 uur over reden is nu 8 uur geworden, de reis naar Lima over land duurt inmiddels 20 uur. Daardoor worden eerste levensbehoeften duurder. We hebben onze hoop gevestigd op de landelijke verkiezingen van 2011, het jaar daarvoor moeten er stemmen gewonnen worden en dat betekent meestal veel infrastructurele werken.
Sinds kort hebben we een webpagina in gebruik: http://www.heladosholanda.com.pe/. We zijn geen computerdeskundigen maar je moet met je tijd mee.
Vele groeten,
Luz Marina Benzunce Pacheco en Pim Heijster

Wilfredo & Judith