Een gat in de grond als wc met vieze plankjes om op te staan, geen water om zelfs de handen te wassen, ijzige koude wind, een hard bobbelig matras van stro... Iemand vroeg: waarom doe je dit hier eigenlijk?
L-R: Ronner, Pacífico en Wilfredo bij aankomst |
Ver weg
Ontbijt! |
Overvloed
Ik mag ´s middags in de warme “keuken” zitten: een kleine ruimte naast de kerk waar op de grond tussen twee stenen met hout wordt gekookt. De borden worden overvol naar buiten gebracht voor de ruim 200 mensen die zijn gekomen. Ik klets even met de kinderen naast mij en zonder het te merken wordt een extra stuk vlees op m’n bord gedaan. Gastvrijheid is synoniem van eten in overvloed: ook al is het eigenlijk winter, ook al is er nog geen oogst van het droge land en leven ze hier in (extreme) armoede.
IJzige kou
Het zonnetje schijnt ´s ochtends, maar al snel wordt het bewolkt en gaat het miezeren. Brrrr, vijf lagen kleren, jassen, muts en shawl. Met dezelfde kleren gaan we laat in de avond slapen. Ja echt, zo koud is het! Wederom denk ik: wij gaan morgen naar huis... zij wonen hier in de hoogte, de modder en de kou. Toch lijken zij daar nu geen last van te hebben, want de dienst gaat tot bijna middernacht door. Ze genieten zichtbaar van het samen zijn en de muziek met een oude synthesizer en een viool.
Heimwee
Als het afscheid komt zie ik uit naar een warme douche en mijn zachte bed, maar terwijl ik dit schrijf mis ik die gastvrijheid en warmte van “onze” mensen weer. Wat kunnen we nog veel van ze leren!
Klik hier voor een korte VIDEO over de conferentie in CHUGUR:
- LINK: Het verhaal van Ronner