18 Aug 2022

Waarom doen we dit eigenlijk?

Een gat in de grond als wc met vieze plankjes om op te staan, geen water om zelfs de handen te wassen, ijzige koude wind, een hard bobbelig matras van stro... Iemand vroeg: waarom doe je dit hier eigenlijk?

L-R: Ronner, Pacífico en Wilfredo bij aankomst
We sturen vaak foto´s van indrukwekkende landschappen en mooie mensen, maar de omstandigheden waarin zij leven zijn vaak niet zo mooi of makkelijk… Ik denk: het is maar voor een paar dagen, niet verder denken en genieten. Genieten? Ja, genieten!

Ver weg

Ontbijt!
Na vijf uur onderweg te zijn geweest, al vragend naar de weg, slingerend door de bergen, komen we 10am in Chugur aan. Bijna 3500 meter boven zeeniveau. Ronner rent naar ons toe. Jullie zijn er! Kom verder! We lopen de heuvel op, waar de kerk al bomvol is en de Bijbelstudies volop aan de gang zijn. We mogen niet naar binnen vóór we het ontbijt op hebben. We krijgen van voorganger Pacifico een bord groene soep, daarna broodjes, daarna nog havermout. Stralend kijkt hij ons aan: eindelijk, eindelijk zijn jullie bij ons op bezoek!

Overvloed

Ik mag ´s middags in de warme “keuken” zitten: een kleine ruimte naast de kerk waar op de grond tussen twee stenen met hout wordt gekookt. De borden worden overvol naar buiten gebracht voor de ruim 200 mensen die zijn gekomen. Ik klets even met de kinderen naast mij en zonder het te merken wordt een extra stuk vlees op m’n bord gedaan. Gastvrijheid is synoniem van eten in overvloed: ook al is het eigenlijk winter, ook al is er nog geen oogst van het droge land en leven ze hier in (extreme) armoede.

IJzige kou

Het zonnetje schijnt ´s ochtends, maar al snel wordt het bewolkt en gaat het miezeren. Brrrr, vijf lagen kleren, jassen, muts en shawl. Met dezelfde kleren gaan we laat in de avond slapen. Ja echt, zo koud is het! Wederom denk ik: wij gaan morgen naar huis... zij wonen hier in de hoogte, de modder en de kou. Toch lijken zij daar nu geen last van te hebben, want de dienst gaat tot bijna middernacht door. Ze genieten zichtbaar van het samen zijn en de muziek met een oude synthesizer en een viool.

Heimwee

Als het afscheid komt zie ik uit naar een warme douche en mijn zachte bed, maar terwijl ik dit schrijf mis ik die gastvrijheid en warmte van “onze” mensen weer. Wat kunnen we nog veel van ze leren!


Klik hier voor een korte VIDEO over de conferentie in CHUGUR:

Wilfredo & Judith