Roep tot Mij...

Op zoek naar meer personeel!

Het was een drukke, intensieve maar mooie tijd, die we mochten doorbrengen met de 65 jongeren die aan het jeugdweekend in Sucre deelnamen. De inschrijvingen waren de week voor de aanvang eigenlijk al gesloten, maar nog vier dagen ervoor kregen we toch twee telefoontjes of er aub nog een paar bij mochten. Een grote zegen om voor zoveel tieners en jeugd een weekend te mogen organiseren, maar tegelijkertijd ook een zorg, gezien het team voor dit werk in het binnenland niet groeit en voor zo’n grote bruisende groep dat toch echt een noodzaak is. Soms gaat er iemand mee om een thema te delen, maar die wil vaak niet weer een tweede keer mee, omdat ze de “campo” toch vaak ongemakkelijk en vies vinden… gebedspunt dus!

Meer diepgang

Een maand geleden zijn we begonnen met een meerjarenplan te maken, specifiek voor dit werk, zodat we eerst de echte nood van de jongeren van de kerken konden ontdekken en daar op konden inspelen. Één van de vruchten van het werk, dat we alweer 8 jaar samen mogen doen, is dat er vier dorpen zijn waar de jongeren nu regelmatig zelf bij elkaar komen. Maar we zien tegelijkertijd ook, dat het niet direct als gevolg heeft, dat deze groep en hun leiding geestelijk groeien en volwassen worden. Daarom willen we tijdens deze jeugdweekenden daar meer aandacht aan besteden, als versterking van het werk dat de lokale kerk zelf moet (gaan) doen en waarvoor wij ze ook materiaal aanreiken.

De titel van het weekend was: “Clama a Mi… Yo te respondere” (Roep tot Mij en Ik zal je antwoorden). Alle thema’s en praktische workshops hebben we rondom dit onderwerp ontwikkeld. Het is een hele uitdaging thema’s uit te werken voor een groep in de leeftijd tussen 13 en 23 jaar, en daar komt bij dat de helft uit Christelijke gezinnen komt en de andere helft helemaal niet. Het zijn soms compleet verschillende werelden waar we rekening mee moeten houden. Maar het geeft ook aan dat er interesse is vanuit andere jongeren om deel te nemen. Ook al zijn we streng en is het een vol programma, is de propaganda van wie er al aan deelgenomen heeft, toch positief.

Praten met God: hoe doe ik dat?

In een workshop hebben ze zelf verschillende personen uit de Bijbel op moeten zoeken, die een gebed, nood of verzoek hadden tot God en wat daarop dat het antwoord was. Ieder groepje (we hadden 10 groepen gevormd) moest dit uitwerken op een groot stuk papier en het aan de rest uitleggen. Voor sommigen doodeng, maar ze deden het toch! Geweldig om te zien hoe ze beetje bij beetje loskomen. Dit zagen we bijvoorbeeld ook tijdens het spel van zaterdagavond. Wilfredo speelde en floot een bekend lied en de groepen moesten raden welk lied het was en dat gaan zingen. In het begin waren er maar twee groepen die de moeite deden om naar de bel te rennen en te zingen, even later moesten we ze uit elkaar halen, omdat ze allemaal tegelijkertijd de bel wilden halen en zingen, en natuurlijk punten scoren J.  

Omdat gebed vaak als iets zwaars en verplichts wordt gezien, door jong en oud, hebben we een praktisch uitgebeelde studie met ze gedaan. We hebben op de grond een schets gemaakt van de Tabernakel van het volk Israël, met een paar essentiële objecten erin: o.a. het brandofferaltaar, een wasvat, de Ark van het Verbond; en de jongeren op banken als buitenmuren. Toen zijn we Hebreeën 9 gaan lezen en uitwerken: hoe zag de Tabernakel eruit? Wat stond daarin en waarvoor was het? Wanneer mocht de priester naar binnen? Waarom was er een scheiding naar het Allerheiligste? Hoe is dat nu?

Juist omdat ze het voor zich zagen uitgebeeld, denken we dat het duidelijker is geworden wat gebed is, waarom we nu direct in Gods aanwezigheid mogen komen en wat een voorrecht dat eigenlijk is. Tijdens het uitwerken van deze vragen, was het heel speciaal en diepgaand toen we het lint (het voorhangsel) naar het Heilige der Heiligen mochten doorknippen… de weg is vrij!

Hun gebed

In het lokaal waar we samenkwamen, hadden we een stuk papier gehangen, wat de Klaagmuur symboliseerde, waar ze hun gebed op post-its konden neerschrijven. Heel ontroerend en bemoedigend is het dan te lezen dat een aantal van hen dankt voor onze aanwezigheid en bidt dat we ieder jaar terug zullen komen J; en dat hun geestelijk leven zal groeien.

De laatste dag, zondag, mochten we na afloop van het laatste thema bidden voor 7 jongeren die vroegen voor gebed om de strijd die ze ervaren in hun leven als Christen: vaak de enige van hun familie; en we mochten bidden voor 8 jongelui die naar voren kwamen om hun leven verder te wandelen met God. Bidden jullie ook mee voor deze groep helden?

Workshop met 10 groepen