Praktisch in Gods werk

Afgelopen week is de vakantie-bijbelschool voor kinderen geweest. In ons kerkje hebben we daar met de kinderen van de buurt aan meegedaan. De kinderleidster is sinds januari naar haar familie in een andere streek en heeft niemand in haar plaats aangesteld, waardoor ook Wilfredo af en toe invalt als zondagschool-leider. Op zich best leuk, want dan mag ik helpen knutselen, wat ik leuk vind en doet Wilfredo de les voor de kinderen, waar hij beter in is; hij heeft ook ellen veel meer geduld :). Twee andere juffen hebben de kinderen van onze kerk dus een hele week verhalen en knutselwerkjes verzorgd en gisteren is alles met een groot kinderfeest in de hoofdkerk afgesloten.

We vroegen de kinderen ook wat te doen in de “grote-mensen-dienst” en dat hebben ze heel leuk gedaan: een klein theater over de barmhartige Samaritaan en een choreografie op een kinderlied. Over het algemeen zien we niet zoveel van de kinderen, omdat ze altijd zondagsochtends bij elkaar komen en wij ’s avonds dienst hebben. Dit is in verband met het feit dat we maar één ruimte hebben. Om de kinderen toch een beetje bij de gemeente te betrekken, zullen we regelmatig speciale zangdiensten met specials van de kids inplannen.

Daarnaast zijn we weer met kracht van start gegaan met de tieners en jeugd. Beetje bij beetje vielen er veel af van de groep die samenkwam, en dat bracht ook best wat zorgen gezien het feit dat de buurt waarin de kerk staat, best jong is. We willen graag een interessant en aantrekkelijk alternatief bieden aan zoekende jongeren, in een buurt waar vele jongeren van de middelstand hun tijd verdrijven in drugs en alcohol. We zouden graag de ruimte willen scheppen, waarin ze open over hun twijfels en vragen kunnen praten. Daarom zijn we van start gegaan met een etentje in de kerk, waarna we de film Facing the Giants hebben gezien. Het is toch vaak de realiteit van de jongeren, die als mislukkelingen worden bestempeld, en zoals de film ook laat zien: zoals je jezelf ziet en waar je in gelooft, zo wordt je ook, positief en negatief. Aankomende zaterdagavond zullen we de film afkijken en hopen we weer dat de 24 jongeren die er waren, weer samen met ons dit jaar willen beginnen om er een levende groep van te maken (in alle opzichten)! **foto van Ismael, onze jeugdleider**

Wilfredo en ik zijn ook druk geweest om een projectje in elkaar te zetten en voor financiering te presenteren, samen met Gilmer, de voorganger die verantwoordelijk is voor de regio van Oxamarca (binnenland van Cajamarca, zo’n 8 uur hier vandaan met de bus). In de landelijke gemeenschappen van het district van Oxamarca leven de families over het algemeen in huizen van één of twee kamers, waarin zowel mens als dier leeft, en ook de producten van de oogst worden bewaard. Om kou tegen te gaan, zijn de ramen klein en daardoor is er weinig ventilatie en is het donker. De traditionele ovens bevinden zich meestal in het midden van het huis waar de vrouwen voedsel op een vuurplaats bereiden van drie stenen en brandhout daartussen. De rook vult het huis en veroorzaakt irritatie aan de ogen en ademhaling, vooral aan de vrouwen en de kinderen, naast brandwonden. De bouw van de ovens die het project voorstelt, veronderstelt een vermindering in de consumptie van brandhout tot 50%, waardoor het ook een verbering voor het milieu inhoudt, de vermindering van rook, grotere veiligheid voor de kinderen en comfort voor de vrouwen. Via ontwikkelingsprogramma´s worden dergelijke ovens gepromoot, dat wil zeggen, er wordt voorgedaan hoe ze het zouden kunnen bouwen, maar vervolgens worden ze zowel financieel als praktisch aan hun lot overgelaten, en komt er dus weinig verbetering in hun leefomstandigheden. Dit willen we dus graag verbeteren, daarnaast willen we met dit project ook bijdragen aan het verminderen van de chronische ondervoeding van de kinderen, door het aanleggen van moestuinen en geven van workshops over voeding en hygiëne in de bereiding van lokale producten.

Over praktisch werk en ontwikkeling gesproken… de hele week hebben mijn ouders bezoek af en aan, omdat het schooljaar deze week zal beginnen en de kinderen van trouwe gemeenteleden ondersteuning krijgen met schoolspullen, zodat ze een eerlijke kans krijgen om de basisschool af te maken. Na een aantal jaar zien we hier de vruchten ook van, want steeds meer kinderen gaan door naar de middelbare school, waar ook weer een beurzensysteem voor is opgezet. Er zijn nu 16 jongelui die een prestatiebeurs krijgen; dat wil zeggen die een 14 gemiddeld (voor NL een 7) moeten hebben om in het programma te worden opgenomen, zodat ze schoolspullen, uniform en schoenen kunnen kopen.

Wat kan er toch veel gedaan worden met jullie steun. Zonder die directe betrokkenheid, zowel in gebed als financieel, is het moeilijk de vicieuze cirkel van armoede te doorbreken.