Weekje werk

Mijn lieve vriendin Anja is bijna een weekje bij me en ik wou dat de tijd stilstond. Ik loop nogal eens tegen dingen aan: ik ken de cultuur goed, ben er opgegroeid, maar heb ook mijn Nederlandse cultuur, dus van beiden wat. Ik merk dat mijn contact met Nederlandse vriendschappen vaak makkelijker en dieper is dan die ik hier dichtbij heb. Ik heb vrienden, maar één GOEDE vriendin en daar lopen afspraken vaak anders mee, ook omdat deze maatschappij nou eenmaal zo is dat je bij het moment leeft en er dus zomaar wat kan tussenkomen... uitspraken als: “de tijd heeft me gewonnen, er kwam iets tussen” zijn de meest gebruikte woorden geloof ik. Dus pas ik me daar ook een beetje op aan hihi. Maar het is wel belangrijk te laten weten als iemand op je rekent en gelukkig beginnen sommigen dat ook te begrijpen. Overal is wat hè?

Het werk... PERU is een land waar alles en niets kan tegelijkertijd... Werken voor de overheid, waar dan ook ter wereld, is vaak frustrerend. Als je iets voor elkaar wilt krijgen kun je jaren wachten op medewerking en ondertussen word je wel beoordeeld op resultaten. Degenen die werken worden beoordeeld en degenen die vooral geen poot uitsteken worden genegeerd en zitten hun tijd wel uit. Toch kan ik niet stil blijven zitten en wil ik wat betekenen voor de tijd dat ik het uithoud :)

Ik ben vooral de laatste tijd bezig met sensibilisatie op milieugebied: waterkwaliteit en gebruik, luchtkwaliteit en klimaatsverandering en ontbossing. We hebben zelfs een optocht met theater gedaan door de markt zodat mensen minder afval zomaar op de grond zouden gooien. De schooljongens die de sketch deden spraken de mensen aan om ze op hun verantwoordelijkheid te wijzen: het was bijen een openlucht evangelisatie hihi. Vanaf december willen we beginnen met een campagne voor de verzameling van batterijen. We hebben hier een grote afvalberg zonder enige bescherming voor mens en milieu waar AL HET AFVAL heen gaat: ook chemisch afval van huishoudens en ziekenhuizen. Dit is best moeilijk in te voeren, gezien mensen helemaal niet gewend zijn om het afval te scheiden, niet eens altijd aan de straat te zetten en dus komt dat in de rivier terecht, laat staan dat je vraagt dat ze het naar bepaalde punten brengen, maar we willen de uitdaging aan!

Ik werk op de afdeling milieueducatie en belei. Op beleidsgebied ben ik aan het proberen een goede planning op te zetten door allerlei richtlijnen in documenten te zetten voor de priorisering van programma´s en projecten op korte en lange termijn. Deze documenten die we in workshop op provinciaal niveau hebben ontwikkeld moeten dienen om de nationale milieuoverheid te laten zien hoe we werken en daar een certificering voor de ontvangen die ook weer openingen geeft tot internationale samenwerking. Dit moet allemaal voor december!

Tegelijkertijd ben ik aan het kijken of er alternatieven zijn, want ik merk wel dat dit werk mijn plaats niet helemaal is. Dan moet je vooral denken aan projecten. Ik denk aan “biodigestoren” (gisten van organisch afval), wat een heel mooi alternatief is voor mest (vloeistof) en brandstof (methaangas). Maar ook een milieu-sensibilisatie-programma voor het binnenland. Maar dit is best wel moeilijk omdat je dan vanaf nul begint en niet in een team, maar eerst alleen een plan van aanpak bedenken gebaseerd op een diagnose. Een beperking is de toegankelijkheid tot de dorpen en het feit dat een meid en helemaal een blonde niet veilig alleen kan reizen naar die dorpjes. Ideeën die nog vorm moeten krijgen.

In de kerk ben ik natuurlijk ook weer bij het muziekteam. Dit vind ik voor mij de mooiste taal om alleen en samen dichter bij God te komen. Om de twee weken zing ik mee en dat is dan meteen de drie diensten die we hebben: 7.30-9.30, 10.00-12.00 en 19.30-21.30. Dit is vooral om iedereen de gelegenheid te geven naar de dienst te gaan, gezien een dag niet werken voor velen toch letterlijk betekent dat er geen brood op de plank komt. Dus best zwaar zo´n dag, maar toch ook echt een zegen voor alle partijen.


Anja en ik willen dit weekend naar het strand: even goed uitwaaien! Ieder moment dat mogelijk is ben ik bij dr en gaan we even een rondje doen of gaat ze met mij mee naar wat activiteiten, maar ik moet toch dagelijks op het werk verschijnen. Recht op vrije dagen of uren heb je niet en nooit, dus is het goed te begrijpen dat velen gewoon even gaan tekenen en met een of ander excuus weer verdwijnen tot ze weer moeten tekenen... zo houd de maatschappij zich op dit niveau in stand. Anyways: ik heb het nodig even uit te waaien, niet door de werkdruk, maar de psychologische druk en An heeft ook een zonnetje nodig want in NL is dat nu echt ver te zoeken :P