Zending Bethel Cajamarca

Roep tot Mij...

Op zoek naar meer personeel!

Het was een drukke, intensieve maar mooie tijd, die we mochten doorbrengen met de 65 jongeren die aan het jeugdweekend in Sucre deelnamen. De inschrijvingen waren de week voor de aanvang eigenlijk al gesloten, maar nog vier dagen ervoor kregen we toch twee telefoontjes of er aub nog een paar bij mochten. Een grote zegen om voor zoveel tieners en jeugd een weekend te mogen organiseren, maar tegelijkertijd ook een zorg, gezien het team voor dit werk in het binnenland niet groeit en voor zo’n grote bruisende groep dat toch echt een noodzaak is. Soms gaat er iemand mee om een thema te delen, maar die wil vaak niet weer een tweede keer mee, omdat ze de “campo” toch vaak ongemakkelijk en vies vinden… gebedspunt dus!

Meer diepgang

Een maand geleden zijn we begonnen met een meerjarenplan te maken, specifiek voor dit werk, zodat we eerst de echte nood van de jongeren van de kerken konden ontdekken en daar op konden inspelen. Één van de vruchten van het werk, dat we alweer 8 jaar samen mogen doen, is dat er vier dorpen zijn waar de jongeren nu regelmatig zelf bij elkaar komen. Maar we zien tegelijkertijd ook, dat het niet direct als gevolg heeft, dat deze groep en hun leiding geestelijk groeien en volwassen worden. Daarom willen we tijdens deze jeugdweekenden daar meer aandacht aan besteden, als versterking van het werk dat de lokale kerk zelf moet (gaan) doen en waarvoor wij ze ook materiaal aanreiken.

De titel van het weekend was: “Clama a Mi… Yo te respondere” (Roep tot Mij en Ik zal je antwoorden). Alle thema’s en praktische workshops hebben we rondom dit onderwerp ontwikkeld. Het is een hele uitdaging thema’s uit te werken voor een groep in de leeftijd tussen 13 en 23 jaar, en daar komt bij dat de helft uit Christelijke gezinnen komt en de andere helft helemaal niet. Het zijn soms compleet verschillende werelden waar we rekening mee moeten houden. Maar het geeft ook aan dat er interesse is vanuit andere jongeren om deel te nemen. Ook al zijn we streng en is het een vol programma, is de propaganda van wie er al aan deelgenomen heeft, toch positief.

Praten met God: hoe doe ik dat?

In een workshop hebben ze zelf verschillende personen uit de Bijbel op moeten zoeken, die een gebed, nood of verzoek hadden tot God en wat daarop dat het antwoord was. Ieder groepje (we hadden 10 groepen gevormd) moest dit uitwerken op een groot stuk papier en het aan de rest uitleggen. Voor sommigen doodeng, maar ze deden het toch! Geweldig om te zien hoe ze beetje bij beetje loskomen. Dit zagen we bijvoorbeeld ook tijdens het spel van zaterdagavond. Wilfredo speelde en floot een bekend lied en de groepen moesten raden welk lied het was en dat gaan zingen. In het begin waren er maar twee groepen die de moeite deden om naar de bel te rennen en te zingen, even later moesten we ze uit elkaar halen, omdat ze allemaal tegelijkertijd de bel wilden halen en zingen, en natuurlijk punten scoren J.  

Omdat gebed vaak als iets zwaars en verplichts wordt gezien, door jong en oud, hebben we een praktisch uitgebeelde studie met ze gedaan. We hebben op de grond een schets gemaakt van de Tabernakel van het volk Israël, met een paar essentiële objecten erin: o.a. het brandofferaltaar, een wasvat, de Ark van het Verbond; en de jongeren op banken als buitenmuren. Toen zijn we Hebreeën 9 gaan lezen en uitwerken: hoe zag de Tabernakel eruit? Wat stond daarin en waarvoor was het? Wanneer mocht de priester naar binnen? Waarom was er een scheiding naar het Allerheiligste? Hoe is dat nu?

Juist omdat ze het voor zich zagen uitgebeeld, denken we dat het duidelijker is geworden wat gebed is, waarom we nu direct in Gods aanwezigheid mogen komen en wat een voorrecht dat eigenlijk is. Tijdens het uitwerken van deze vragen, was het heel speciaal en diepgaand toen we het lint (het voorhangsel) naar het Heilige der Heiligen mochten doorknippen… de weg is vrij!

Hun gebed

In het lokaal waar we samenkwamen, hadden we een stuk papier gehangen, wat de Klaagmuur symboliseerde, waar ze hun gebed op post-its konden neerschrijven. Heel ontroerend en bemoedigend is het dan te lezen dat een aantal van hen dankt voor onze aanwezigheid en bidt dat we ieder jaar terug zullen komen J; en dat hun geestelijk leven zal groeien.

De laatste dag, zondag, mochten we na afloop van het laatste thema bidden voor 7 jongeren die vroegen voor gebed om de strijd die ze ervaren in hun leven als Christen: vaak de enige van hun familie; en we mochten bidden voor 8 jongelui die naar voren kwamen om hun leven verder te wandelen met God. Bidden jullie ook mee voor deze groep helden?

Workshop met 10 groepen

Campagne in de bergen

Bus waarmee we reisden

Afgelopen zaterdag hebben we de campagne in Tantacual gehad. We konden een bus lenen van de burgerlijke gemeente van Cajamarca om met 22 man/vrouw van onze kerk naar deze streek te reizen. Met een goede auto of pick-up doe je er ongeveer 2 uur over. Met de bus natuurlijk een uurtje langer.

Normaal gesproken is de regentijd van november tot april, maar op de een of andere manier regent het de afgelopen tijd toch regelmatig. Helaas was dit zaterdag ook het geval. Het regende de hele nacht en ‘s ochtends hield het nog niet op. Toch hadden we hoop dat het in de loop van de ochtend zou opklaren, maar dat deed het niet. Ook al was alles buiten op het schoolplein opgesteld, hebben we alles weer naar binnen gebracht; naar de ruimte waar we gewoonlijk altijd met de kinderen samen komen.

Juist omdat de regen hier in de Sierra van Perú (hoogeberg

Kou buiten

te) aardig voorspelbaar is, komen mensen als het regent hun huis niet uit. De kinderen waren er wel vroeg bij, zoals altijd; onderweg hebben we nog 12 mee kunnen nemen, die altijd langs de weg wachten, tot we langs rijden. Maar tot onze verbazing kwamen langzaam ook de ouders binnendruppelen en zaten we uiteindelijk met  meer dan 30 kinderen en 20 ouders in het koude, maar steeds “ sociaal warmer” lokaal.

Kinderprogramma

Eerst hadden we een speciaal programma voor de kinderen met liedjes, spelletjes en poppenkast, waar de jongeren van onze kerk intensief aan meewerkten. De kinderen kwamen steeds meer los, maar de ouders waren niet minder geïnteresseerd.

Deze campagne hadden we vooral georganiseerd, zodat het werk in deze streek zal groeien en op den duur zelfstandig kan draaien. Het is best een eindje van Cajamarca vandaan en als wij er niet zijn, komen de kinderen niet bij elkaar. Na een duidelijke Bijbelse boodschap kwamen 6 volwassenen, 3 tieners en 5 kinderen naar voren. We willen deze groep niet alleen laten en hebben meteen voo

Ouders kijken geconcentreerd
naar de poppenkast

r aankomende zaterdag  een reis naar Tantacual gepland. We willen een cursus met ze beginnen om  een goede basis te leggen. Wilt U bidden dat ze zullen komen? Er zijn geen kerken in deze streek. Een kleine kerk van de Nazareners is op 30 minuten afstand van deze school. Ook hen willen we opleiden om kinderwerk te kunnen doen. Het eerste contact met de voorganger hebben we al gemaakt, maar het zal ook van hen afhangen of ze zich voor deze kinderen willen inzetten.

Hieronder een indruk van de campagne…

Spelletjes

Esther en oma Rosalia

Poppenkast

Theater van de jeugdgroep

Eten om samen te delen

Team voor het kinderprogramma

Wilfredo deelt het Woord

Moe terug naar huis

Doelgericht onderweg

Spannend onderweg

Afgelopen weekend hebben we de jeugdgroep van Sucre bezocht. Ieder jaar in maart plannen we alle bezoeken naar het binnenland van april tot oktober, omdat de regentijd de andere maanden de wegen moeilijk begaanbaar maakt. In vergelijking tot ons bezoek vorig jaar oktober, was het goed te doen met onze VW kever en hebben we er incl. wachten 3 ½ uur over gedaan (Cajamarca-Sucre is ong. 110 km). Er wordt nog altijd aan de weg gewerkt en juist die stukken zijn nu erg slecht; maar wat al wel klaar is, is ongelooflijk mooi: letterlijk, want hier in de Sierra (gebergte) kennen we geen glad geasfalteerde wegen.

Maar toch… toch ging niet alles over rozen. Op de terugweg stonden we weer even stil voor wegwerkzaamheden en toen we mochten doorrijden, bleek dat niet meer te kunnen. De kabel van het gaspedaal was kapot gegaan. Even de ANWB bellen kunnen we hier niet; we konden überhaupt niet bellen, want er was op die plaats geen bereik. Wilfredo moest 30 min. een berg op klimmen om eerst zijn vader op te bellen om te zien of hij een specialist kon meenemen om het probleem op te lossen. Toen we wisten dat dát niet zou gebeuren, wist Wilfredo onze automonteur te bereiken, die via de telefoon aanwijzingen gaf om toch te kunnen starten en verder te kunnen. Helaas konden we in het volgende dorp nog altijd geen monteur vinden en dus moesten we tot Cajamarca verder met het “gas” op constante snelheid en moeilijk te kunnen remmen. We zijn enorm dankbaar dat we bewaard zijn gebleven en we dezelfde dag nog de auto konden laten maken.

Alles viel op z'n plaats

Sucre in de bergen

We hadden met het plannen van deze reis geen rekening gehouden met het feit dat het Moederdag was. Hier in Latijns-Amerika wordt dat uitgebreid gevierd, worden de moeders de hemel in geprezen en in de watten gelegd. Een belangrijke reden is, helaas, dat de vader vaak nergens te bekennen is en de moeder lange dagen hard werkt om haar kinderen te eten te geven en, als het kan, te laten studeren. Toen we erachter kwamen, waren we even bang dat de jeugd niet bij elkaar zou komen en ze thuis bij hun moeders zouden zijn, maar gelukkig troffen we een groep van ong. 20 jongeren aan, die wekelijks een eigen programma draait. Het is juist dat de jongeren een belangrijke taak hebben in de uitvoering van de “gemengde” diensten. Ook die zondag hadden ze samen met de vaders avondeten gemaakt voor de moeders van de kerk. Heel speciaal was dat Judith een roos kreeg van de jeugdleiding, net als de andere moeders van de jongeren :).

Toen we aan de jeugddienst deelnamen, hoorden we van hen dat het die week het dorpsfeest zou zijn. Ook dat wisten we niet van te voren, maar we begrepen toen waarom we juist dat weekend een bezoek aan deze jongeren moesten brengen.

Ook het woord dat Wilfredo had voorbereid, was heel toepasselijk. Misschien voor sommigen een beetje vreemd dit zo te lezen, gezien het “alleen” om de traditionele dorpsfeeste

n zou gaan… maar deze feesten, waarmee de dorpsheilige wordt gevierd, gaan altijd gepaard met ongeremd drinken en dus ook ongeremd gedrag, geweld en seksuele “vrijheid”. Voor deze jongeren was het belangrijk dat we er waren, we er aandacht aan konden besteden en ze te kunnen bemoedigen. In de toekomst willen we hen leren zelf jeugdweekenden te organiseren en aantrekkelijkere alternatieven te bieden, dan alleen maar “thuis blijven”.

Rollin; jeugdleider Sucre

Nadat Wilfredo een korte cursus volgde over “hoe jeugdwerk en de bediening te ontwikkelen”, en na dit bezoek aan Sucre, zijn we begonnen een specifiek project te schrijven voor de planning op korte- midden en lange termijn. Eerst willen we de werkelijke behoeften van de jeugdgroepen in het binnenland uitwerken en daar een antwoord op geven, middels gerichte trainingen voor de jeugdleiders, tiener- en jeugdweekenden voor alle jongeren en kampementen voor hen en hun vrienden. Hier zullen we dit jaar mee van start gaan.

Van kinderen naar ouders

Esther en een vriendinnetje van Sucre

Aan de andere kant gaat het werk in Tantachual met ong. 20 kinderen door. Om de twee weken gaat Wilfredo met een team van kinderleiders 2 ½ uur naar “boven” om deze kinderen zowel geestelijk als emotioneel en, waar mogelijk, praktisch met kleding en wat eten bij te staan. Dit jaar hebben we ons voorgenomen ons ook te richten op hun ouders, zodat het werk duurzamer wordt en uiteindelijk zelfstandig. Daarvoor hebben we verschillende activiteiten gepland, o.a. campagnes om de ouderen ook te bereiken. Zaterdag zullen we met onze kerkleden in een bus van de burgerlijke gemeente naar Tantachual gaan. Onze jongeren zijn een theaterstuk aan het voorbereiden om op te voeren op het plein van het schooltje waar we altijd samenkomen, we zullen een open lucht houden en ook samen het middageten delen. Volgende keer hopen we jullie hier meer nieuws over te schrijven en foto’s van te kunnen laten zien.

Een meter verder: langzaam maar ZEKER

Afgelopen zaterdag was onze eerste “vlooienmarkt”. Met alles wat de gemeenteleden hebben meegebracht hebben we ruim een vierkante meter erbij kunnen sparen. In de buurt komen we niet onder de 420 dollar per meter (ongeveer 328 euro) en dus gaat het niet heel snel, maar we hebben geduld en moeten vooral veel geloof hebben. Wilt U met een vierkante meter bijdragen, kunt U dat ook naar Z&G overmaken en erbij vermelden dat het is voor het terrein van de kerk Bethel-Cajamarca.

Ook al is het niet de gewoonte om tweedehands spullen te verkopen en kopen, is het al met al goed gegaan. Wat niet verkoopt zijn de kleren, ook al zijn ze in prima staat en sommige nieuw. Óf er is genoeg nieuws te koop op de markt, of men vind het toch te raar om in andermans kleren te lopen. Maar de andere gebruiks- en versierartikelen zijn goed gegaan. Er werd gevraagd of we het vaker deden… daar gaan we zeker over denken. Voor velen een mooie gelegenheid om het huis weer eens goed op te ruimen.

Hieronder een indruk…

Esther en haar nieuwe gevonden huisdier

Wilt U een gift overmaken kan dat via:

Stichting Zending&Gemeente, t.n.v. Wilfredo & Judith P.

Per mail vermelden aan: Administratie@zendingengemeente.nl

ING-BANK: 2047678

Jongeren van de stad en het binnenland

Verjaardag van de kerk

Dienst in de tent in het park

In onze vorige brief verteleden we dat onze kerk in maart jarig is en dat wordt in Latijns-Amerika ieder jaar uitgebreid gevierd. We willen die dagen ook vooral naar buiten treden en buren en vrienden uitnodigen, om de verjaardag mee te vieren en hen het Goede Nieuws brengen. Gezien met dit soort feesten de kerk altijd te klein bleek, hebben we een tent gehuurd en de dienst in een park van onze wijk gehouden. Dat is ook meteen letterlijk: naar buiten treden.

Choreografie van de jeugd

De tieners en jeugd hebben verschillende dramastukjes en een choreografie ingestudeerd, om die tijdens de evangelisatie uit te voeren. Het is mooi om te zien hoe ze uit zichzelf dit initiatief hebben genomen (hieronder de links voor twee video’s op youtube). Sinds een paar maanden ben ik, Wilfredo, ook altijd bij hun eigen bijeenkomsten zaterdags en zie hoe de jeugdleider zich inzet om steeds nieuwe thema’s, activiteiten en spelletjes met deze groep te doen, zodat een solide groep zich kan gaan ontwikkelen.  Graag jullie gebed voor Ismael als jeugdleider, zodat hij steeds weer nieuwe kracht en inspiratie zal krijgen voor deze stadsjongeren.

Video Jeugd 1

Video Jeugd 2

Grond voor de bouw van de kerk

We hebben deze verjaardag ook meteen als de aftrap voor het project voor de aanschaf voor een eigen stukje grond voor de kerk. We hopen daar verschillende activiteiten, zoals workshops, lessen en sport en spel,  te kunnen realiseren in de toekomst. We hebben een stuk grond van 320m2 op het oog en dat hebben we symbolisch op een groot stuk papier gezet. Ieder hokje staat voor 1 m2 en het is de bedoeling dat er in ieder hokje een naam komt te staan die een m2 zal kopen voor de kerk, zowel van de mensen van de kerk als van buiten. We hebben die avond 28 hokjes kunnen vullen en hebben nu de taak om de rest vol te krijgen. Daarvoor kloppen we bij andere gemeentes aan, maar zullen we ook andere activiteiten doen, omdat er geen aantrekkelijke faciliteiten zijn om hypotheken aan te gaan bij banken met veel te hoge rentes. 

Binnenkort  zullen we de eerste markt voor tweedehands spullen hebben, waarbij iedereen z’n huis eens gaat opruimen en wat nog goed bruikbaar is, naar onze kerk meeneemt en om te gaan verkopen. Het is in Perú niet gebruikelijk dit soort vlooienmarkten te houden, gezien er weinig tweedehands-winkels zijn en als er iets is wat niet meer wordt gebruikt, het meestal ook echt afgedragen of opgebruikt is. Het is niet zo’n weggooi maatschappij als dat vaak is in Europa. Aan de andere kant hebben we al best wat kunnen verzamelen door de verhuizing van Ger en Froukje. “Elk nadeel het z’n voordeel” zullen we maar zeggen.

Jongerenwerk in het binnenland

Esther deelt flyers uit in het park J

In april is de eerste vergadering van dit jaar geweest met de leiders van de kerkjes van het binnenland, waar we mee werken; dit wil zeggen: waar we mee werken zodat ze investeren in jongerenwerk. In de tijd dat we dit werk met hen zijn begonnen, zien we sommige jeugdleiders groeien en andere juist afvallen. Meestal is dit direct verbonden met de betrokkenheid van de voorgangers van de kerk. Te vaak merken we dat ze dit werk als een aparte verantwoordelijkheid van de jeugdleiders zien en niet als deel van het gemeentewerk. Dit houdt in dat de jeugdgroep vaak alleen staat, geen goede dagelijkse begeleiding heeft en dat de ouderen zich eerder ergeren dan betrekken bij hun jongeren… komt bekend voor??

Aan de andere kant hebben we te maken met jongeren, die we opleiden, maar die  vervolgens, als ze klaar zijn met de middelbare school, naar Cajamarca of Lima vertrekken om verder te studeren of te werken. Dus beginnen we weer van voor af aan. We weten nog niet hoe we hier een duurzame oplossing voor zouden kunnen vinden.

Tijdens dit soort vergaderingen proberen we het belang van de betrokkenheid van de voorgangers weer eens aan te halen, maar dit willen we ook vooral weer doen tijdens de bezoeken aan de dorpen, die we dit jaar weer hebben gepland. Dit is vooral ter bemoediging van de jeugdgroep, maar ook de voorganger. De tiener- en jeugdweekenden die we twee keer per jaar organiseren zijn ter ondersteuning, maar kunnen geenszins het werk van de lokale kerk vervangen. Het eerste bezoek zal half mei in Sucre zijn: weer een avontuur met onze vertrouwde VW kever (smile)

Samen de kaarsjes uitblazen voor de kerk

Startweekend voor de tieners

Tienerweekend

Groep tieners en organiserend team

Na een vakantie-Bijbelschool  in Februari voor de kinderen, hebben we net het eerste tienerweekend van dit  jaar achter de rug. Dit doen we al jaren in de dorpjes in het binnenland, maar voor het eerst hier in Cajamarca met “stadstieners”. Onze gemeente is dochter van een grotere gemeente van Assemblees of God. De rest van de dochterkerkjes in Cajamarca hebben we ook uitgenodigd en zo hebben we een kostbare tijd mogen beleven  met 22 jongeren, net voordat het schooljaar op 4 maart van start ging.

Diversiteit van collages van de tieners

Het hoofdthema van het weekend was: Wie zeg jij dat Ik ben? Rondom dit thema hebben we overdenkingen, praktische workshops en diensten gehad. Zoals altijd, hadden we een vol, gevarieerd en intensief programma. Voor ons op een heel andere manier intensief dan anders, want deze tieners zijn niet gewend meteen te doen wat gevraagd wordt. Nu denken jullie misschien: dat is toch normaal voor tieners?! In het binnenland zijn ze, over het algemeen, meer opgegroeid binnen een maatschappij waarin er respect voor leiders bestaat. Daarbij komt dat we al weer bijna tien jaar in die dorpen werken en ze dus weten “hoe het werkt”. Aan de andere kant konden we nu sommige gesprekken en workshops beter uitvoeren met de tieners van de stad. Ze zijn actiever in meedoen en gesprekken voeren. Een leuke manier om het thema van identiteit uit te werken, was dat ze een collage over zichzelf moesten maken en dan vooral over hun karakter eigenschappen. Daar zijn best leuke plaatjes uitgekomen. Een belangrijk punt daarbij was: wie ben ik, wat kan ik verbeteren?

Zangleiding door Wilfredo

Het grote voordeel van activiteiten in de stad te doen, is dat we andere mensen bereid vinden om thema’s te behandelen. Daarnaast konden we rekenen op de steun van een goed team van onze eigen gemeente voor het regelen van de slaapvertrekken, de keuken, het muziekteam enz. Dit is iets wat we graag ook in de “campo” (binnenland) zouden willen, maar de scheiding tussen stad en dorp is nog altijd erg groot en de bereidheid van jongelui om naar het binnenland te gaan en hun landgenoten te dienen, nog klein. We bidden dat ze door dit soort weekenden warm worden voor dit werk.

Eigen lokaal gezocht

Zoals we al eerder aangaven in de doelen die we  dit jaar als gemeente hebben gezet, zijn we op zoek naar een stuk grond om een eigen kerkgebouw neer te zetten. In Cajamarca is grond, over het algemeen, erg duur. We zijn al een tijdje op zoek in en rondom de wijk waar we al jaren bezig zijn, en de prijzen zijn niet lager dan 430 dollar per m2, wat voor ons als gemeente niet haalbaar is. De afgelopen week zagen we ineens dat er ergens anders een heel oud gebouw, te koop staat, dat tientallen jaren geleden als bioscoop gebruikt werd. We willen zelfs die mogelijkheid onderzoeken.

We zijn ook voor onszelf bezig een stukje grond te kopen net buiten de stad, zodat we daar op den duur een eigen huisje op kunnen bouwen en niet de toch stijgende huur moeten betalen en er niets meer van terugzien.

Er zijn in Peru geen faciliteiten voor hypotheken of leningen met lage rente. We bidden dat God ons zal leiden en deuren zal openen, die het mogelijk maken  ongeveer 400 m2 te  vinden om daar een multifunctioneel gebouw te kunnen neerzetten. Als wij het mogelijke doen, geloven we dat God het onmogelijke zal bewerkstelligen.

Feest in maart

De maand maart is dit jaar een speciale maand. Niet alleen vieren we, zoals ieder jaar, de verjaardag van Wilfredo en ook van de kerk, maar we kunnen ook vieren dat het precies 30 jaar geleden was, dat Judith voor het eerst op Peruaanse grond stond. Toen nog een peutertje, maar God had al grote plannen voor ons als echtpaar en voor dit mooie land, waar we samen mogen dienen. Daar zijn we dankbaar voor!

Broers en zussen Prakken - 1983