“Ik ben Danny, die zijn
camera altijd uit heeft staan. “
Zo stelde Danny zich voor, toen we hem voor het eerst persoonlijk zagen toen hij bij ons op bezoek kwam.
Depressief
In juli kregen we van Talita, uit Oxamarca, de vraag wat ze moest doen of zeggen tegen een vriend die erg depressief was. We stuurden een boekje en ze nodigde Danny uit mee te doen met de online jeugdbijeenkomsten via ZOOM. Vanaf die dag deed hij mee: eerst alleen luisteren; een tijdje erna af en toe antwoorden. Toen vroeg hij of hij bij ons thuis in Cajamarca mocht komen praten, want hij had veel vragen.
Zoekende
Danny vertelde ons zijn levensverhaal. Hij groeide op in Oxamarca. Toen hij 2 was, vertrok zijn vader en liet hem, zijn moeder, en broers en zussen achter. Toen hij 17 was, ging hij zijn vader opzoeken: hij miste die vaderfiguur in zijn leven. In plaats van de omarming waarop hij had gehoopt, behandelde zijn vader hem als een arbeider op de akker. Na een jaar hield hij het niet meer uit en ging naar Lima om zich klaar te maken voor de politieacademie.
 |
| Danny kwam naar één van de jeugdbijeenkomsten bij ons thuis |
|
God mijn vader
 |
L-R:
beste vriend Jhonny, Danny, Wilfredo en Judith |
Toen hij bij ons op bezoek kwam, kwam hij vol
vragen. Hij had pijn: letterlijk wegens de knieblessure en ook emotioneel
wegens de afwijzing van zijn vader. Na ons gesprek zei hij: “mijn ogen zijn
geopend, ik weet niet meer welke vragen ik allemaal had. Ik heb de hele Bijbel
gelezen, maar begreep het tot nu toe niet. Ik weet dat God met mij bezig is,
dat Hij kan genezen op Zijn tijd, maar vooral dat Hij een plan heeft met mijn
leven. Ik deel alles wat ik leer met mijn moeder en iedereen thuis.” Wilfredo
kon Danny een lange oprechte omarming geven en zeggen: God houdt van je. De
tranen rolden over zijn wangen… en van mij ook.
