Tussen stad en platteland

De brede en de smalle weg

Onderweg naar het jeugdweekend in Sucre vergaten we bijna dat we in Peru zaten: mooie geasfalteerde wegen, waar we snel over konden rijden en zelfs verkeersborden aan de zijkanten. We hadden het er onderweg over, dat het vorig jaar op verschillende stukken nog zo slecht was en dat we ook uren moesten wachten tot we erdoor konden wegens de lang durende wegwerkzaamheden... maar al snel werden we er toch aan herinnerd dat we in Peru zaten. Opeens was de weg afgesloten en werden we geïnformeerd dat we via een alternatieve weg verder hadden moeten gaan: “Iedereen weet dat je over Polloc moet gaan”. Nou wij niet, het staat ook nergens aangegeven. We konden dus op het mooie stuk asfaltweg 40 minuten terugrijden om vervolgens over een zandweg verder te gaan. We wisten het weer! Dit waren de bekende hobbelwegen in de Andes!

Jeugdweekend in Sucre

Van te voren hadden we van de voorganger gehoord, dat er ongeveer 50 tieners en jeugd waren ingeschreven, om mee te doen in het jeugdweekend met als hoofdthema: de bibliotheek van God onderzoeken. We wisten ook dat de jeugdgroep van de kerk ongeveer 12 jongeren telt en de rest dus niet kerkelijk en niet uit Christelijke gezinnen kwam. Veel jongeren kwamen via de eetzaal van Pan de Vida, dat door de kerk wordt beheerd, en anderen kwamen ook mee met hun schoolvrienden uit nieuwsgierigheid. Dit soort gelegenheden zijn perfect om ze het Evangelie uit te leggen, waarna de lokale kerk de nazorg moet doen. Gelukkig gebeurt dat in Sucre ook.

Ook al hebben we eenzelfde jaarthema voor de jeugdweekenden, is de uitwerking met jongeren van Sucre, die toch dichterbij de stad wonen dan die het dorp Oxamarca, heel anders. Wat het meeste opvalt, is dat ze veel minder verlegen zijn. Tijdens de lessen en de workshops werd er actief meegedaan en tijdens het eten hoorden we altijd het gezellige geklets onderling. Tegelijkertijd hebben ze heel andere interesses en veel invloed van de technologie. Dit merkten we bijvoorbeeld in de uitvoering van de opdracht een “schilderij” te maken over het thema. Daarvoor moestem ze Het Woord van God en de verschillende symbolen die we daarvan in de Bijbel kunnen terugvinden uitbeelden: melk, honing, water, hamer, goud en zilver, zwaard, enz. Op een paar na, wilden ze dit zo snel mogelijk afmaken en kopieerden ongeveer wat de buurman had uitgedacht. De technologie en snelle prikkels komen de creativiteit in dit geval niet te goede.

Wat leuk is, is participatie in korte dramastukken, spelletjes en liederen. Aan het begin deden we een geïmproviseerd stuk over de gelijkenis van de zaaier en het zaad (Gods Woord), waarin iedereen deelnam als zaad, plant of vogel. Op deze manier gaan thema’s leven en blijven ze meer “hangen”. Na afloop, na het eten zondagmiddag, hoorden we nog een groepje binnen zingen met een gitaar: dat klinkt letterlijk en figuurlijk als muziek in de oren.

Nieuwe studenten

Als iemand in Peru wil gaan studeren aan de Universiteit, is dat meestal alleen mogelijk voor families van midden en hoge economische klasse. De kwaliteit van het onderwijs hangt ook af van hoeveel je kunt betalen. Als je op de Staatsuniversiteit wil studeren, moet je je een jaar of een paar jaar voorbereiden op een academie, om daarna ingeloot te worden. De maandelijkse kosten voor een academie zijn gelijk aan de kosten voor het studeren aan een privé Universiteit. Daarom kiezen sommigen ervoor om dan maar direct naar een privé universiteit te gaan. Het grote nadeel daarvan is dat het vaak meer als bedrijf dan als onderwijsinstelling wordt gerund, wat niet te kwaliteit ten goede komt.

Sinds een paar jaar kunnen de beste leerlingen van de staatsscholen uit het binnenland zich inschrijven voor een beurs en aan één van de beste privé Universiteiten in Cajamarca, of elders gaan studeren. Sommige gezinnen die niet in aanmerking komen, doen er toch alles aan om hun kinderen te laten studeren. Zo komen er beetje bij beetje meet van “onze” jongeren in Cajamarca wonen, ver van huis en familie, vaak alleen op een kamertje. Sommigen komt Judith zelfs tegen op de Universiteit waar ze een paar uur in de week les geeft.

Met sommige van hen hebben we contact en die komen weleens bij ons in de gemeente. Van anderen horen we t pas tijdens zo´n jeugdweekend of die vinden ons via Facebook. Het leuke is dat wij voor hen bekend zijn in een vreemde stad en dat sommige ouders ook wat meer gerust zijn als ze weten dat ze bij ons kunnen aankloppen als het nodig is. Zo groeide in ons hart de wens om voor deze jongeren uit het binnenland in Cajamarca een thuis te bouwen. We zijn al twee jaar aan het bidden en sparen voor een terrein voor de bouw van een eigen kerk. In dat project willen we ook een Christelijk studentenhuis meenemen. Er is nog geen terrein en er zijn nog geen ontwerpen gemaakt, maar we geloven echt dat God dit op ons hart heeft gelegd en we willen ook geloven in wonderen voor een terrein dat tot nu toe onbetaalbaar lijkt. Bidt u met ons mee?

Plannen, delegeren en loslaten

Nog maar anderhalve maand en dan gaan we naar Nederland. We zien ernaar uit jullie te ontmoeten, maar tegelijkertijd is het ook spannend om de gemeente “alleen” achter te laten. Daarvoor hebben we verschillende vergaderingen met de diakenen van onze gemeente. Plannen, delegeren en loslaten: makkelijker gezegd dan gedaan. Graag jullie gebed ook hiervoor.