De brede en de smalle weg
Onderweg naar het jeugdweekend in Sucre vergaten we bijna
dat we in Peru zaten: mooie geasfalteerde wegen, waar we snel over konden
rijden en zelfs verkeersborden aan de zijkanten. We hadden het er onderweg over,
dat het vorig jaar op verschillende stukken nog zo slecht was en dat we ook
uren moesten wachten tot we erdoor konden wegens de lang durende
wegwerkzaamheden... maar al snel werden we er toch aan herinnerd dat we in Peru
zaten. Opeens was de weg afgesloten en werden we geïnformeerd dat we via een alternatieve
weg verder hadden moeten gaan: “Iedereen weet dat je over Polloc moet gaan”.
Nou wij niet, het staat ook nergens aangegeven. We konden dus op het mooie stuk
asfaltweg 40 minuten terugrijden om vervolgens over een zandweg verder te gaan.
We wisten het weer! Dit waren de bekende hobbelwegen in de Andes!
Jeugdweekend in Sucre
Van te voren hadden we van de voorganger gehoord, dat er
ongeveer 50 tieners en jeugd waren ingeschreven, om mee te doen in het
jeugdweekend met als hoofdthema: de bibliotheek van God onderzoeken. We wisten
ook dat de jeugdgroep van de kerk ongeveer 12 jongeren telt en de rest dus niet
kerkelijk en niet uit Christelijke gezinnen kwam. Veel jongeren kwamen via de
eetzaal van Pan de Vida, dat door de kerk wordt beheerd, en anderen kwamen ook
mee met hun schoolvrienden uit nieuwsgierigheid. Dit soort gelegenheden zijn
perfect om ze het Evangelie uit te leggen, waarna de lokale kerk de nazorg moet
doen. Gelukkig gebeurt dat in Sucre ook.
Ook al hebben we eenzelfde jaarthema voor de
jeugdweekenden, is de uitwerking met jongeren van Sucre, die toch dichterbij de
stad wonen dan die het dorp Oxamarca, heel anders. Wat het meeste opvalt, is
dat ze veel minder verlegen zijn. Tijdens de lessen en de workshops werd er
actief meegedaan en tijdens het eten hoorden we altijd het gezellige geklets
onderling. Tegelijkertijd hebben ze heel andere interesses en veel invloed van
de technologie. Dit merkten we bijvoorbeeld in de uitvoering van de opdracht
een “schilderij” te maken over het thema. Daarvoor moestem ze Het Woord van God
en de verschillende symbolen die we daarvan in de Bijbel kunnen terugvinden
uitbeelden: melk, honing, water, hamer, goud en zilver, zwaard, enz. Op een
paar na, wilden ze dit zo snel mogelijk afmaken en kopieerden ongeveer wat de
buurman had uitgedacht. De technologie en snelle prikkels komen de creativiteit
in dit geval niet te goede.
Wat leuk is, is participatie in korte dramastukken,
spelletjes en liederen. Aan het begin deden we een geïmproviseerd stuk over de
gelijkenis van de zaaier en het zaad (Gods Woord), waarin iedereen deelnam als
zaad, plant of vogel. Op deze manier gaan thema’s leven en blijven ze meer
“hangen”. Na afloop, na het eten zondagmiddag, hoorden we nog een groepje
binnen zingen met een gitaar: dat klinkt letterlijk en figuurlijk als muziek in
de oren.
Nieuwe studenten
Als iemand in Peru wil gaan studeren aan de Universiteit,
is dat meestal alleen mogelijk voor families van midden en hoge economische
klasse. De kwaliteit van het onderwijs hangt ook af van hoeveel je kunt
betalen. Als je op de Staatsuniversiteit wil studeren, moet je je een jaar of
een paar jaar voorbereiden op een academie, om daarna ingeloot te worden. De maandelijkse
kosten voor een academie zijn gelijk aan de kosten voor het studeren aan een privé
Universiteit. Daarom kiezen sommigen ervoor om dan maar direct naar een privé
universiteit te gaan. Het grote nadeel daarvan is dat het vaak meer als bedrijf
dan als onderwijsinstelling wordt gerund, wat niet te kwaliteit ten goede komt.
Sinds een paar jaar kunnen de beste leerlingen van de
staatsscholen uit het binnenland zich inschrijven voor een beurs en aan één van
de beste privé Universiteiten in Cajamarca, of elders gaan studeren. Sommige
gezinnen die niet in aanmerking komen, doen er toch alles aan om hun kinderen
te laten studeren. Zo komen er beetje bij beetje meet van “onze” jongeren in
Cajamarca wonen, ver van huis en familie, vaak alleen op een kamertje. Sommigen
komt Judith zelfs tegen op de Universiteit waar ze een paar uur in de week les
geeft.
Met sommige van hen hebben we contact en die komen
weleens bij ons in de gemeente. Van anderen horen we t pas tijdens zo´n
jeugdweekend of die vinden ons via Facebook. Het leuke is dat wij voor hen
bekend zijn in een vreemde stad en dat sommige ouders ook wat meer gerust zijn
als ze weten dat ze bij ons kunnen aankloppen als het nodig is. Zo groeide in
ons hart de wens om voor deze jongeren uit het binnenland in Cajamarca een
thuis te bouwen. We zijn al twee jaar aan het bidden en sparen voor een terrein
voor de bouw van een eigen kerk. In dat project willen we ook een Christelijk
studentenhuis meenemen. Er is nog geen terrein en er zijn nog geen ontwerpen
gemaakt, maar we geloven echt dat God dit op ons hart heeft gelegd en we willen
ook geloven in wonderen voor een terrein dat tot nu toe onbetaalbaar lijkt.
Bidt u met ons mee?
Nog maar anderhalve maand en dan gaan we naar Nederland.
We zien ernaar uit jullie te ontmoeten, maar tegelijkertijd is het ook spannend
om de gemeente “alleen” achter te laten. Daarvoor hebben we verschillende
vergaderingen met de diakenen van onze gemeente. Plannen, delegeren en
loslaten: makkelijker gezegd dan gedaan. Graag jullie gebed ook hiervoor.
