Onze Dag

Het heeft even op zich laten wachten, want we zijn een weekje weg geweest en toen weer hard al het werk inhalen dat niet stilstaat, maar ook ons lekker thuis installeren.

Hierbij een kleine indruk van onze bruiloft. Het is een groot voorrecht te hebben mogen rekenen op gasten van verweg en dichtbij: uit Nederland alleen al waren er 14 mensen (familie en vrienden) en dan natuurlijk mn familie uit Bolivia (03) en goede vrienden uit Huancayo (05) waar ik ben opgegroeid; daarnaast alle "familie" van beide kerken hier in Cajamarca: het was letterlijk een groot feest :). Dáár hebben we vooral van genoten: weten dat we zoveel mensen om ons heen hebben die met ons meeleven en deze belangrijke stap in ons leven bij wilden wonen. We weten en hebben ook gemerkt dat velen via de mail en "in de geest" bij ons zijn geweest: geweldig!! Heel hartelijk dank voor jullie berichtjes, ze hangen thuis. Nu vraag ik vooral om mee te blijven denken en bidden voor ons, om als echtpaar ons leven een duidelijke richting te geven op Gods weg, om echt veel te kunnen betekenen voor de mensen in nood: en die is groot! Liefs Wilfredo en Judith

Burgerlijk Huwelijk

Kerkelijk Huwelijk

Nog twee weekjes

Op slakkenjacht

We hebben een tuinje achter het huis, waar zoals te doen gebruikelijk, echt van alles groeit en bloeit. Pa weet er altijd een mooie jungle van de maken.

Omdat de groentes op de markt niet zeker zijn, gezien het vaak met afvalwater wordt besproeid hebben we ook een stukje moestuin. Maar de laatste tijd wilde de sla maar niet opkomen. Op de foto kun je de oorzaak hiervan zien...

WOENSDAGAVOND: Het is donker, bijna elf uur en het begint te regenen. Iedereen gaat naar binnen en met die kou ook meteen naar bed. Waar zijn de Prakkens? Zij stormen naar buiten op slakken-jacht!! De een met een lantaarn op z´n hoofd, de ander met de paraplu en de derde met een bakje en een knijper om ze vast te pakken... Ik zou toch eens willen weten wat er door het hoofd van de buren gaat.

Maar goed, dit was een goede vangst, alles in een bakje, dekseltje erop en morgen naar de kippen. Maar morgen... vandaag dus... hadden de slakken het dekseltje opgetild ¿? en waren ze door de hele keuken gaan "wandelen", werkelijk in alle hoeken en gaten!!

Daar wilde ma toch geen foto van maken, vond ze niet kunnen, té vies gezicht... dus helaas daar geen plaatje van, maar je kunt het je misschien wel voorstellen, gezien de hoeveelheid.

Twee Banen

In december was er angst voor het verliezen van mijn baan bij de burgerlijke gemeente, zoals dat hier eigenlijk voor iedereen einde jaar is, gezien er ieder jaar weer mensen bij komen en andere weg moeten vanwege het budget... nu heb ik zomaar twee baantjes :). Nou is het menselijk gezien beiden instabiel en geeft het geen financiele zekerheid... maar dát is menselijk gezien ;)

Vanaf maart ben ik als externe consultant in dienst voor hetzelfde werk als ik al deed op de Milieuafdeling: Milieubeleid en Milieueducatie. Met als verschil dat er geen werkverband meer bestaat na de 7 maanden die dit contract duurt en als ik dan nog gewenst ben, het contract weer opnieuw getekend kan worden. Wat is dan mijn voordeel? Ik heb specifieke taken en kan die waar dan ook uitvoeren als ik maar mijn deel van de afspraak nakom en daar heb ik dus een jaarplan voor. Dus houd ik me bezig met Milieueducatie op scholen, evenementen organiseren op milieu-data zoals wereld-milieu-dag, adviseur op gebied van luchtvervuiling en beleidmaken: verordening op gebied van geluidoverlast en kosten-baten balans van investering in milieu.

Mijn andere baan? Consultant voor Ger en Froukje Prakken ;). Gezien het werk veel is en de werkers weinig... en de werkers ouder worden :) Is het nodig beetje bij beetje wat taken over te nemen. Ten eerste zal ik vooral organisatorisch en administratief bijdragen, zoals nu bijvoorbeeld het voorbereidend werk voor de eerste vergadering in Sucre. De eerste jaarlijkse vergadering is belangrijk, omdat daar de leiders van alle kerkjes bijeen komen en het programma vastleggen voor de rest van het jaar: o School voor de kerkleiders o Seminars voor de Kinderwerkers o Jeugdweekenden o Echtparen-retraite

Iedere maand heeft een aantal activiteiten en, omdat “droge” tijd van april tot oktober is, is het best wat passen en meten. Daarnaast ook rekening houden met de wegen die in april nog en oktober alweer verslechteren en de verdere dorpen onbereikbaar worden; rekening houden met dorpsfeesten en eventueel belangrijke agrarische tijden voor zaaien en maaien. Soms staan we er niet bij stil, dat wij, in de stad, afhankelijk zijn van de mensen in de campo en dat, als wij een activiteit voor ze plannen, ze de akkers (en soms vee) drie dagen moeten laten liggen. Daarom is de eerste vergadering belangrijk, alle data staan daarna vast. Het is ongelooflijk dat, als je een half jaar ervoor iets hebt afgesproken, op een bepaalde dag, bepaalde tijd en bepaalde plaats, alles ook zo is als afgesproken! Bijzonder toch als je bedenkt dat er geen mailtjes en soms niet eens telefoontjes ontvangen kunnen worden.

De nieuwe uitdaging van dit jaar is de Echtparen-retraite: wordt voor het eerst gedaan!! Hier in onze kerk wordt het vaker gedaan en dan trekken de echtparen zich terug in een gastenhuis, iets wat in de campo onmogelijk is om twee redenen: er bestaan geen huizen waar ieder echtpaar samen zou kunnen slapen én als beiden weg zijn: wie zorgt er voor het vee en de kinderen? (ja, in die volgorde)

Daarnaast is er geen gewoonte om SAMEN dingen te doen. In het binnenland is het heel gewoon dat meisjes van 13-15 jaar een jongen leuk vinden, even later met z´n tweeën een week verdwijnen, het meisje zwanger terug komt en ze moeten trouwen. De rest van hun leven leven ze langs elkaar heen: Hij zorgt voor de akker en het vee, Zij zorgt voor rest van hun leven leven ze langs elkaar heen: Hij zorgt voor de akker en het vee, Zij zorgt voor het eten en de kinderen. Kinderen blijven maar komen, want aan planning wordt niet gedaan. Kinderen worden niet opgevoed, maar worden gehouden, net als de dieren. Zodra ze kunnen lopen gaan ze ook naar de akker of weg met het vee en als die tieners zijn leren ze weer een jongen of meisje “kennen” en herhaalt de hele geschiedenis zich weer...

We zien dus heel erg de nood en het belang van zo´n echtparen-retraite, niet alleen om huiselijk geweld tegen te gaan, maar om beetje bij beetje samen te leren FAMILIE te zijn, vooral onderling, maar ook met de kinderen te COMMUNICEREN. Zelfs in de stad is dat moeilijk, dus er is heel wat gebed om wijsheid en openheid nodig voordat we dit waar kunnen gaan maken.

Dit is dan de eerste indruk van beide banen. Beiden erug interesant!!! Wat een grote zegen dit te mogen doen!

Twee keer jarig, vier keer gevierd

Wilfredo was jarig... wanneer? Ja dat was de 12de en de 16de maart. Hoe dat kan? Zo zegt hij het zelf:

"Volgens mijn moeder ben ik de 12de geboren, dus thuis feliciteren ze me de 12de; ik weet daar niets van, maar mijn documenten zeggen dat ik de 16de zou zijn geboren, dus die dag vier ik zelf"

Dit is iets wat hier veel voorkomt, waar mijn moeder met de kinderen van het Lilianefonds ook wel problemen mee heeft. Sommigen weten niet wanneer ze zijn geboren: "dat jaar dat de aardappeloogst zo goed was..." en de moeders geven vaak andere data aan dan op de documenten van geboorte aangegeven wordt.

Maar goed, dit geeft Wilfredo dus genoeg reden om het uitgebreid te vieren, zeker omdat in zijn kindertijd er niet veel aan gedaan is. Een vriend en een vriendin namen hem de 11de mee uit eten (dat is de gewoonte, de avond ervoor en wachten tot middernacht); de dag erna, de 12de hadden we een klein feestje bij z´n ouders thuis, wat extra werd gevierd, want dit is zijn laatste verjaardag als alleenstaande ;), zondag de 15de kreeg hij een taart in het kerkje waar hij verantwoordelijk voor is, en maandag had ik een klein feestje voor de naaste vrienden georganiseerd, dat was dus de vierde viering!!!

Niets veranderd en toch heel ander vooruitzicht

Alweer februari… Zomaar ineens een maand voorbij en toch nog altijd panne op t werk, tenminste wat gaat over het loon van December. Velen van ons hebben onder druk toch het nieuwe contract getekend, waarbij er weinig verplichtend verband meer blijft tussen werknemer en werkgever, maar toch, we moeten ergens van leven. Dus tekenden we, maar toch geen loon: waarom? Omdat het pas in Januari getekend is en de betalingsregeling nu via een rechter moet gaan... dat kan nog even duren... en kosten. Hopelijk krijgen we vandaag Januari uitbetaald, en kunnen we daar t een en ander van doen: we hebben nu een huurhuisje en een bruiloft te betalen :)

Wilfredo werkt als Projectleider in een zes-maanden-project voor de gemeente van “Baños del Inca” en heeft om administratieve redenen ook December niet uitbetaald gekregen. Zijn contract mag wettelijk gezien pas vanaf januari ingaan, zelfs als hij al in December heeft gewerkt... weer een gedoe.

Nu we in Cajamarca toch getekend hebben denk ik af en toe, hadden we dat maar meteen gedaan, hadden we nu al deze ellende niet moeten doorgaan. Maar aan de andere kant leer je zoveel van hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe mensen wel of niet samen werken, recht en vooral onrecht. Voor onze afdeling heeft het positief bijgedragen aan de sfeer onderling: allemaal in hetzelfde schuitje en meer vertrouwen; een thema dat altijd in deze streek best moeilijk is, gezien er veel verraad en eigen belang meespeelt in veel keuzes. Het is individualisme maar anders dan in NL: jaloersheid speelt een grote rol, wat een ander krijgt kan jij niet meer krijgen (vooral werk, inkomen, spullen), toch ook de wet van de sterkste (lees: sluwste).

Toch hoeft dit niet altijd op te gaan, zeker met vrienden van de kerk, waar ik in de loop der tijd echt een tweede familie heb mogen ervaren. Zeker toen het zo slecht ging met mijn moeder en die in Bolivia was: zowel Nederland als hier in Perú leefde iedereen heel erg mee!! Ik ben heel erg blij mijn ouders weer dichtbij te mogen hebben, al heeft mijn zus Sanne erg goed voor ze gezorgd en ze hier te gemakkelijk in de dagelijkse taken rollen, wat juist voor mijn moeder niet de bedoeling is. Het valt haar niet erg mee te accepteren dat ze gelimiteerd is en dus veel moet afstoten: niet alleen nu om het later weer op te pakken, maar juist VANAF NU en steeds meer zodat een ander het oppakt. Ze heeft dagelijks twee uur fysiotherapie en moet eigenlijk ook twee uur extra overdag rusten om het lichaam de kans te geven weer goed te genezen... dat valt niet mee, maar we zijn velen die erop toezien ;) Blijf bidden voor volledig herstel!

Juist om deze reden, omdat er nog best wat blijft liggen en het werk in het binnenland weer begint, zijn we aan het kijken naar de mogelijkheid of ik wat meer kan steunen in het werk (administratief, voorbereidend en organiserend) met de kerken in het binnenland – de Campo. Hiervoor moet het thuisfront van Nederland er natuurlijk achter staan en zou het voor mij een uitdaging zijn, beetje bij beetje mijn eigen thuisfront op te kunnen bouwen en daarmee steeds meer uren te besteden in de voortgang van dit belangrijke werk. De milieuwereld is, zoals jullie wel weten, ook mijn passie en we willen zien of we beide kunnen combineren zodat ik ook de contacten van het werk op de Burgerlijke Gemeente kan gebruiken voor het verbeteren van de leefomstandigheden van de arme boeren in het binnenland, waar mee mijn ouders al jaren werken.

Toen ik met de Directeur en mijn directe baas ging praten over het stoppen bij de gemeente, waren ze er niet erg blij mee en boden ze aan te onderzoeken of ik dan drie dagen in de week zou kunnen werken: iets wat hier niet erg gewoon is, gezien er niet gekeken wordt naar productiviteit, maar alleen je uren maken en niets meer. Ik was erg blij de waardering te merken voor wat ik deze twee jaar heb kunnen opbouwen. Nu is het dus afwachten of de personeelsafdeling het accepteert, gezien ze, zoals jullie wel gemerkt hebben, niet erg flexibel zijn. Voordeel voor mij is dat de Directeur van de Milieuafdeling een goede vriend van de Burgemeester is, en zo wordt nou eenmaal alles hier bepaald. Daar houden we rekening mee en maken we gebruik van :)

Dus vanaf maart hopelijk half om half werken: 3 dagen milieuafdeling - en 3 dagen ontwikkelingshulp voor het binnenland van Cajamarca-Perú.

Gezondheid Moeder

Kijk op: http://gerenfroukje.blogspot.com/

Lieve mensen,

Onderstaand verslagje van de laatste week en de thuiskomst in Cajamarca is misschien interessant om voorlopig het onderwerp Froukjes gezondheidsproblemen in de koelkast te zetten

Van de vakantie in Bolivia hadden we ons iets anders voorgesteld, maar soms lopen de dingen niet zoals we hopen of denken. Zoals de meesten ondertussen wel weten kwam ik na 2 dagen Bolivia al voor 2 weken in het ziekenhuis terecht. Achteraf is de diagnose een optelsom van verschillende dingen geweest. Doordat adequaat is gereageerd konden we vandaag op de geplande datum weer naar Perú vliegen. Gelukkig hebben we nog en paar leuke dagen gehad met Sanne, Marco en Marisa. Zoals Sanne zei was het het belangrijkste dat we even bij elkaar waren.

Met een stapel MRI's, en andere onderzoeken zijn we teruggekeerd. De bedoeling is nu dat er morgen een strategie wordt opgesteld met Rubby, de rehabilitatie-arts en de fysiotherapeute van Ger. Voorlopig krijg ik dan fysiotherapie, ondersteund met medicijnen en later aangevuld met oefeningen. Op die manier moeten de spieren weer enigszins onder controle komen. Vooral vragen we om gebed voor herverdeling en aanvulling van taken. Er zijn veel mogelijkheden, maar we willen wel de juiste beslissingen nemen. Ik moet nog veel rusten en om een nieuw levensritme aan te leren zal niet mee vallen.

Ongelooflijk hartelijk bedankt voor alle gebeden, maar ook de mailtjes en telefoontjes, want die hebben heel erg goed gedaan op momenten dat het niet makkelijk was.

Hartelijke groeten,Froukje

Kijk op: http://gerenfroukje.blogspot.com/