Wat is het ontzettend lang geleden dat ik even ben gaan zitten, de tijd heb genomen om wat te schrijven, over hoe het nou is, waar ik zit, wat ik doe, enz. Als ik het me goed herinner, stuurde ik de vorige keer foto's met het verhaal dat ik geholpen had bij de overgang van de locale regering… Sinds half januari ben ik aan het werk op de milieuafdeling van de Gemeente Cajamarca. Deze afdeling is verdeeld in (ik zal het maar vertalen, want de Nederlandse termen weet ik even niet): Schoonmaak en Afval, Parken en Tuinen, Milieuhygiëne en Milieumanagement. Toen ik net begon, stond (en nog) de hele boel op z'n kop, want als er een nieuwe regering komt, een nieuwe burgemeester met zijn hele club, moet alles anders ongeacht het werk dat eerder gedaan is. Alle bazen en leidinggevende mensen moeten van dezelfde politieke partij zijn, want anders kun je ze niet vertrouwen. Om deze hele reorganisatie, die nog steeds aan de gang is, was nog niet goed bepaald onder welke afdeling ik zou werken. Er werd een Technisch groepje gevormd die verantwoordelijk zou zijn voor het opstellen van de Milieupolitiek, gezien die er nog helemaal niet was op locaal niveau. De eerste drie maanden ben ik voornamelijk hier mee bezig geweest: een globale diagnose maken van de actuele situatie op gebied van waterzuivering, biodiversiteit, milieuconflicten door de goudmijnen, afvalmanagement en luchtverontreiniging. Dit alles vooral door interviews gezien er nog weinig echt goed is onderzocht en vastgelegd. Daarnaast veel vergaderingen (houden ze in de gemeentes wereldwijd van he?) en coördinatie met milieugroepen van de regering op niveau DEPARTEMENT (groep die de provincies van de regio Cajamarca vormt).
De vierde maand, dus April, ben ik voornamelijk bezig geweest met het zorgen dat de eerste drie maanden worden betaald en het krijgen van een contract zodat het vastgelegd wordt dat ik toch echt daar werk…dit laatste is gisteren gelukt: k heb een drie-maanden-contract, wat eigenlijk de enige vorm van contract is dat de regering geeft met vaak een eeuwige verlenging waardoor er veel mensen zijn die er al meer dan 10jaar werken, maar nog altijd een maandelijkse verlenging krijgen… dit om onder sociale en economische verplichtingen uit te komen voor de tijd dat iemand in dienst is. De strijd om de betaling van de eerste maanden gaat door… toch heb ik hoop: ten eerste omdat ik weet dat de Hemelse President het laatste woord heeft en omdat Hij "hoge" mensen op mijn pad brengt die me op de een of andere manier verder helpen.
Dit alles brengt je toch op een heel ander perspectief van deze maatschappij en hoe het hier werkt… of juist niet werkt. Dat het er niet om gaat hoe goed of slecht je werkt, maar om wie je kent, welke politieke partij je aanhangt en of je ze goed bevalt, of ze je kunnen gebruiken. Conclusie na deze tijd: dit land is er zo aantoe, omdat ze het zelf zo willen… klinkt heel hard ja! En het is zeker wel een generalisatie, maar gezien de natuurlijke bronnen, goud, zilver, koper, veel export flora en fauna, zou het met een goed management omhoog kunnen kruipen. Maar de mentaliteit is anders: In Europa kom je vooral tegen "IK wil carrière maken, IK wil vooruit komen en waar de ander blijft maakt me niet veel uit"; hier kom je vooral tegen "Maakt me niet uit of ik zelf vooruit kom, als de ANDER MAAR NIET vooruit komt"… dus komt NIEMAND vooruit. Een tijdje heb ik bij een NGO geprobeerd om het efficiënter te maken, wat meer voor elkaar te krijgen in minder tijd. Dit door het beter voorbereiden van vergaderingen en steeds navraag te doen naar eerdere afspraken… maar doordat het sisteem en de gedachtegang toch echt anders is, is het een kwestie van HELE lange adem. De vorm, de formaliteit wordt belangrijker beschouwd dan het effectieve resultaat. Je moet een balans zien te vinden tussen het sisteem hier en dat (op Europese of andere maner) effectiever maken. Dit is voor alle partijen een leerproces.
Mijn ouders zijn zo´n vier maanden in Nederland geweest, maar zijn inmiddels terug. Deze week is de eerste vergadering geweest met alle leiders van de kerkjes in de bergen zodat er een jaarplan komt en het snel goed van star kan gaan. Ook weer hier zien we dat we soms te snel willen gaan, dat we soms al oplossingen willen zoeken voor een probleem dat de mensen zelf nog niet zien. We moeten niet vergeten dat we in Nederland informatie en prikkels ontvangen van kleins af aan, waardoor je vergelijkingsmateriaal hebt en er behoeftes worden gecreëerd waarnaar je gaat werken. Die ideeën en prikkels worden hier pas ontvangen door de mensen als er contact is met mensen zoals mijn ouders. Ze kunnen laten zien hoe het anders, simpeler, makkelijker, duurzamer kan met de middelen van hun eigen streek, zonder meteen een copie te willen maken van hoe het in de steden gaat. MAAR de kern is altijd: de behoefte naar verandering moet van henzelf komen, anders zal al het werk voor niets zijn en in elkaar storten als de hulp wegvalt.
In de tijd dat mijn ouders weg waren heb ik ook sterk ervaren dat we in de kerk ook familie hebben en de mensen naar me omkeken: echt omkeken. Het is hier heel gewoon te groeten op de volgende wijze: hai, hoe gaat het, hoe is ´t, wat is er, wat zegt je? – dit alles samen in een adem... om vervolgens weer verder te lopen. Een wereldwijd syndroom van het zogenaamd vragen, maar vooral geen antwoord verwachten. Erg grappig om erover na te denken... toch geweldig te weten en soms haast verrassend dat mensen het echt vragen.
De wereld zit vol verrassingen, mooi en minder mooie, er zijn ontzettend mooie plekken, hier en daar, er zijn goede en slechte relaties met mensen... gelukkig zijn die er overal. Het maakt niet uit welk in werelddeel je je bevind, alles heeft positieve en negatieve kanten. Het gaat erom hoe je kiest te leven, of je weet te genieten van de kleine goede dingen van alledag, en je dit zelf steeds weer herinneren... Dankbaar zijn, want het is makkelijk te klagen vergeleken met iedereen die het beter heeft, maar er zijn altijd massa´s die niet zoveel hoop meer hebben en die ons nodig zouden kunnen hebben, al was het om naar ze te luisteren.
Het is het zeker frustrerend te zien hoe mensen SOMS zelf zorgen dat ze in armoede blijven. Is het daarom onbegonnen werk of een druppel op een gloeiende plaat? NEE! Es is altijd hoop als je weet dat het Evangelie juist inhoudt dat je ANDERS moet zijn, je juist niet conformeert met wat je hebt, maar de behoefte heb naar vooruitgang op spiritueel, economisch en maatschappelijk gebied. Deze boodschap is de motor van het werk en de hoop voor de mensen hier.
