Na kinderfeestjes, klussen, verf en kwasten, is het
huis weer stil. We hebben van de week afscheid moeten nemen van de eerste groep
vrijwilligers die we hier in Cajamarca mochten ontvangen. Een heel gevarieerde
groep uit Den Haag van 21 tot 70 jaar, die allemaal van aanpakken weten: we
zullen ze missen! We kunnen zelf veel vertellen over hun belevenissen in de
twee weken dat ze bij ons waren, maar leuker is als we ze zelf aan ´t woord
laten…
“Inmiddels is het zaterdagavond en zijn we terecht trots op al ons werk de
afgelopen dagen. Binnen twee dagen hebben we kerk veranderd van betonnen schuur
naar kleurige en gezellige kerkzaal.
Het programma van deze dag was er één waar we eerlijk
gezegd een beetje tegen op zagen. De straat opgaan om kinderen uit te nodigen
voor een kinderfeest en in de middag samen met de kerk van Judith en Wilfredo
een programma aan de kinderen aanbieden. We hadden geen idee hoe we ons dat
moesten voorstellen. Met frisse moet gingen we de straat op gewapend met
ballonnen, flyertjes en snoepjes. Bij het aanblik van de eerste kinderkoppies
waren we al snel verkocht en werden we steeds enthousiaster om tegemoet komende
kinderen te verrassen. We liepen in stegen waar mensen woonden in krotjes van
wat hout en een golfplaten dak. Wat een enorme tegenstellingen in één straat,
ongelofelijk!!
Om 15.00 uur zou het feest beginnen, in Peruaanse tijd
is de begintijd best flexibel. Voor de ingang voor de prachtige kerkzaal heeft
Ilka samen met Ester meer dan 50 kinderen voorzien van een prachtig geschilderd
gezicht. Het programma werd m.n. gedaan door 3 vrouwen uit de kerk en dat was
echt helemaal super. Een soort kids to day in vogelvlucht. Er werden spelletjes
gedaan zoals stoelendans, ballonnen trappen en wie het snelst het ander teamlid
kon aankleden. Ook de poppenkast en het zingen was een succes. De kinderen en
hun moeders zaten echt te genieten en deden met alle wat in hun was mee.
Prachtig.” (Rieke den Boer)
“Dinsdagochtend zijn we in alle vroegte vertrokken
om een taxi te nemen richting Celendin, waar we met de combi (een kruising
tussen een bus en een auto) richting Oxamarca zouden gaan. Met zijn zessen in
een taxi, plus een chauffeur was een ervaring die we zeker niet mochten missen.
Eenmaal in Oxamarca bleek dat mijn idee van een dergelijk dorp een decennium
achterliep. Schijnbaar hadden licht, stromend water en (soms) internet hun weg
met de combi ook gevonden. Nou betekende dat niet persé dat wij daar dan ook
gebruik van konden maken; bij onze douche liepen de elektriciteitsdraden waar
ook het water liep. Toch maar niet douchen dan.”
De volgende dag gingen we vol goede moed op weg om
de plaatselijke kerk te verven. De voorbereiding was nog niet helemaal compleet
(één roller, acht mensen), maar toen dat zo ver was konden we vol goede moed
aan de slag. We hebben de hele dag geverfd, wat tot resultaat had dat het er
allemaal weer mooi uitzag. Hoewel we het niet helemaal af hebben gekregen,
omdat de verf op was, waren we erg tevreden. Later die dag hebben we nog een
dienst bijgewoond waarin vier verschillende groepen (waaronder wijzelf) hun
zangkunsten hebben mogen tonen.” (Suzanne Hofland)
…’s Avonds gingen we naar de kerk van Judith en Wilfredo. Daar werd
afscheid van ons genomen. Allemaal best wel een beetje emotioneel. Je gaat heel
snel houden van al die mensen. Het is zo een grote ontdekking dat je, met alle
verschillen van cultuur en taal, toch een grote familie bent. Sommigen van die
familie zal ik me altijd blijven herinneren. Zoals Ismael, Wilfredo en Judith.”
(Theo van Kouteren)
We waren verdrietig omdat we afscheid moesten
nemen, maar blij omdat we samen konden zijn. We zijn enorm dankbaar voor de
bijna twee weken samen mochten optrekken, werken, reizen en tot zegen zijn.
Top! Vredekerk: bedankt! (Wilfredo en Judith)
