Bijna twee weken is Ana bij ons in huis, ze is 15 jaar oud en komt uit Oxamarca, een dorpje zo´n 6 uur rijden vanaf Cajamarca.
Zoals velen van jullie weten werkt mijn moeder samen met het Lilianefonds voor rehabilitatie van kinderen. In de dorpen waar mijn ouders werken kom je vaak „gevallen“ tegen die, als ze op zeer jonge leeftijd zouden zijn geholpen met een operatie of fysiotherapie, niet zoveel hoefden te lijden of grote operaties zouden moeten ondergaan om het weer “recht te breien”. Daarom werkt m´n moeder met de kinderen en dan nóg zijn er soms al ver gevorderde misvormingen. Zo zijn er veel kinderen met scheve voetjes of hazelipjes.
Toen Ana geboren werd, dachten ze dat ze doof was, want ze werd geboren met frommel-oortjes die vooral aan één kant helemaal dicht was aan de buitenkant. Ze hoorde wel wat, maar heel in de verte, zoals als we de handen tegen de oren houden... maar door op dat gebied ANDERS te zijn, is ze ook altijd anders behandeld: als een doof-stom en achterlijk kind. Ik denk dat als je als zodanig wordt behandeld je je er ook langzaam maar zeker naar gaat gedragen...
Een twee jaar geleden heeft moeder Froukje (die wordt inmiddels als moeder overste behandeld door de “patiënten”), alle papieren en consulten geregeld zodat Ana een operatie en langdurige behandeling kon ondergaan. Dat betekent eerst in het eigen dorp een verwijzing regelen, vervolgens in Cajamarca en dan weer naar Lima, want alleen dáár kon ze geopereerd worden. Dit klinkt best simpel, maar zomaar krijg je geen verwijzing, want om te beginnen zijn de geboorte actes al niet juist ingevuld en moet je in Cajamarca voor zessen nummertje trekken om later op de ochtend (9 of 10am) geholpen te worden en vaak weer een paar keer terug komen. En dit alles naast het feit dat Ana nooit het dorp was uitgeweest en haar vader de akker moest laten liggen om mee te gaan. En zo is het heel wat werk om één kind te helpen... M´n moeder heeft er nu 16 in behandeling!!
Na de laatste operatie om het oor te openen in februari 2008, moet ze regelmatig voor controle naar de doctor. Dit was de vorige keer in Oxamarca helemaal mis gegaan, waardoor de dure operatie bijna voor niets was geweest; dat was het risico nu weer niet waard. Dus naast alle consulten, regelen van de operatie en controles heeft m´n moeder besloten Ana in Cajamarca te houden, hier bij ons in huis.
Doordat ze altijd achtergesteld is, heeft Ana niet alleen fysieke problemen: ze heeft zeer duidelijk ook een emotionele schade en misschien ook een verstandelijke achterstand. Nu ze bijna twee weken bij ons is, zie ik steeds meer dat ze heel verward is, moeilijk iets kan uitleggen, binnensmonds praat ALS ze praat, maar gelukkig ook steeds losser komt. Zoals ik al beschreef: ze is altijd al achterlijk behandeld en misschien gaat ze er dan vanzelf naar handelen.
Om te beginnen zou ze psychologische hulp moeten krijgen en spraaktherapie. Maar hoe kan dit alles geregeld worden, zoals zoveel meer kinderen geholpen zouden moeten worden. Ze mist haar huis en ouders natuurlijk heel erg, want ze is niet alleen in een ander huis, maar bij ons ook in een andere cultuur terechtgekomen. Af en toe bellen we naar Oxamarca, zodat ze even kunnen praten. Ana is 15, maar reageert en handelt als een kind van 10 of 11. Om iemand als zij te kunnen helpen, echt integraal te kunnen helpen zou ze hier in Cajamarca moeten kunnen wonen om professionele hulp te krijgen... maar daar staat dan tegenover dat er geen tehuis is, haar verre familie, die hier in de stad woont, haar ook links zou laten liggen of als slaafje zou behandelen en we haar bij haar ouders en eigen omgeving weg zouden houden.
WAT MOET JE DAN? Als je zo´n kind een tijdje dichtbij hebt, ga je er intensief mee om, soms is het vermoeiend omdat het contact ook wel moeilijk is, maar toch ook heel mooi om te zien hoe ze langzaam vooruit gaat omdat ze anders wordt behandeld... te weten dat ze dan weer terug zou gaan naar Oxamarca, daar meteen zou terugvallen en wat vooral door mijn hoofd gaat is: HEER BEWAAR HAAR, want dit soort kinderen worden vaak sexueel misbruikt omdat ze toch niet serieus genomen worden... WAT MOET JE DAN??
Ik, wij voelen ons zo machteloos soms... je hebt geen goed alternatief voor opvang, maar je stuurt haar wel naar een omgeving die niet veel positiefs voor haar kan betekenen... wat er dan in mij opkomt: een opvangcentrum in Celendín opzetten. Celendín is een groot dorp/stadje dat net niet te ver weg is van hun realiteit, maar wel genoeg communicatiewegen heeft naar Cajamarca en hun dorpen, mocht dat nodig zijn.
Als er iemand zou zijn, IEMAND die weet waar te beginnen om zoiets op te zetten, daar samen over te braistormen en beginnen te werken... DENK JIJ DAAR MAAR EENS GOED OVER NA. De oogst is groot maar de werkers weinig...
Soms zijn onze “handen gebonden”
In onze kerk werd Pasen vooraf gevierd en misten we het dat er op goede vrijdag geen dienst was. Wilfredo, mijn vriend, is verantwoordelijk voor een buitenpost van de Pinkstergemeente en samen met hem hebben we, pa Ger en ik, een Paasmaaltijd (sedermaaltijd) georganiseerd volgens de Joodse traditie en symboliek. Ik heb van alle elementen iets voor ieder klaar gemaakt*, en bij elk onderdeel van de maaltijd heeft mijn vader de betekenis aan de hand van de bijbel uitgelegd. Het was een hele ervaring voor iedereen. Sommigen kon je zien genieten, anderen begrepen het niet zo goed, omdat de bijbelse achtergrond van velen erg laag is door gebrek aan zondagschool en onderwijs. In elk geval was het fijn om te doen en bezig te zijn met de diepere zin van de Paasmaaltijd.
*Vruchten-compot = klei dat herinnert aan het werk dat de joden moesten doen in Egypte als slaven
