Werk, Carnaval en Eetzaal: ¿wat hebben ze gemeen?

Al een tijdje wil ik jullie weer schrijven, maar het kwam er niet van. We hebben op het moment (gelukkig) alles een beetje weer op gang op het werk, dus het zijn volle dagen. Gelukkig, want de eerste maand was best wat frustratie. Het went toch niet bij de gemeente: iedere dag maar kijken hoe ik me nuttig kon maken, want de tijd uitzitten is mij te moeilijk zoals velen gewend zijn. Weer de draad oppakken om te zorgen dat waar je mee bezig was toch door kan gaan. Het is voor mij “onlogisch” maar hier schijnbaar heel normaal om alles van vorig jaar te vergeten en te doen alsof je inderdaad nieuw aan het werk gaat… te denken dat we niet eens kerst- en oudjaarsvakantie hebben gehad… maar goed, nu dus weer in de running en dat bevalt me beter.

Ik zag twee weken geleden een advertentie van de goudmijnen hier bij Cajamarca (50min buiten de stad), ze zochten iemand voor de milieuafdeling, dus natuurlijk meteen geschreven: Graag wat meer uitdaging… en centjes. Meestal zijn die zaken toch al intern geregeld, maar zoals een vriend die daar werkt zei: dan weten ze tenminste dat je bestaat. Nou denk ik dat dat sowieso wel is, want Cajamarca is al niet zo groot, zoveel blonden loper er niet rond en in de “milieuwereld” werken we meestal met dezelfde mensen van de verschillende organisaties en bedrijven. Ik heb daarnaast wel het nadeel dat ik geen ervaring heb op mijngebied en nog altijd geen rijbewijs heb… dat laatste valt hier makkelijk te regelen/ kopen :D

Drie weken geleden was het Carnaval, zoals overal ter wereld. Cajamarca wordt op Nationaal niveau beschouwd als de hoofdstad van het Carnaval… er is zoveel meer om te zien en te beleven zoals de route naar Kuelap en Chachapoyas (Machu Picchu van het noorden), maar helaas wordt dat laatste niet zoveel gepromoot en denken ze hier dat ze het van deze feesten moeten hebben.

Cajamarca is het één na ARMSTE departement van PERÚ, ook al heeft het zoveel rijkdom aan mineraal, land- en veeteelt! De CHRONISCHE ONDERVOEDING is op vele plaatsen boven de 80%. Mensen hebben “geen geld” voor de eerste levensbehoeften zoals goed eten en kleding, een woning en wateraansluiting, maar op de een of andere manier is er ineens genoeg voor de dorpsfeesten en voor Carnaval… het moet uit de lengte of de breedte zullen we maar zeggen…

Hier in Cajamarca-stad beginnen de voorbereidingen al maanden van te voren en krijgt iedere wijk een flinke som geld van de Gemeente om mee te doen aan alle vieringen en kostuums. Je zou zeggen dat ze beter kunnen investeren in ontwikkelingsprojecten. Persoonlijk denk ik dat sommige aspecten zoals een kostuum-corso en culturele avonden nog wel interessant zou kunnen zijn, maar het staat nooit los van overmatig drankgebruik en vandalisme. Meer dan een maand voor Carnaval is het al een gestress om op straat te lopen want overal, OVERAL gooien ze met waterballonnen die best hard aankomen… in ieder geval vervelend als je op weg bent naar t werk en daar met vochtige kleren op een koud kantoor zit. Dat is nog te overzien, maar rond Carnaval zelf wordt het water vervangen door verf en afgedankte olie; alles moet eraan geloven: auto’s, mensen, huizen. De geuren naar urine op het hoofdplein na iedere avond “spreken” voor zich…

Maar goed, om die hele negativiteit te ontlopen zijn we met een groep tieners van Elsy´s kerk drie daagjes naar Trujillo gegaan, 6 uur rijden naar de kust. Met z’n 15-en op een bovenverdieping van vrienden van familie van Elsy. s Ochtends samen stille tijd en zingen: dat was verantwoordelijkheid van Wilfredo en mij. Daarna naar t strand of zwembad en s avonds naar een park. Gewoon even lekker weg. Ik merk dat ik vooral tieners leuk vind om mee te werken; zowel in mijn werk in workshops als bijvoorbeeld op jeugdweekenden. Je kunt naast ze staan, naar ze luisteren, met ze beredeneren en hopelijk soms ook wat leren. Voor velen van die meiden was het de eerste keer dat ze de zee zagen, terwijl het eerste strand vanaf Cajamarca al op 4 uur met de bus is.

Elsy, hulp voor mijn ouders en in het kinderwerk, heeft zo´n 6 jaar geleden een dochterkerk opgericht in een van de armere wijken van Cajamarca, waardoor de leden van haar kerk ook erg arm zijn. Vanaf dat ze daar begonnen is, heeft ze gezien hoeveel nood er is en is ze beetje bij beetje ook sociaal werk gaan opzetten. Elsy heeft met steun uit Nederland, Pan de Vida een eetzaal opgezet om de kinderen in iedere geval goed te laten ontbijten voor ze naar school gaan en drie keer een goede middagmaaltijd. Want het is echt zo, en hier is dat ook meteen merkbaar, dat kinderen met een lege maag zich niet goed kunnen concentreren. Ze worden ook vaak eerder de straat op gestuurd om te bedelen of snoepjes te verkopen dan naar school, want dat KOST alleen maar geld. Door de kinderen heen komt ze tot de ouders, meestal alleen moeders natuurlijk, want in deze landen en streken weten velen niet waar hun vader is. Met de moeders heeft ze workshops waar ze leren truien, tassen, versiersels te maken en te verkopen. Daar heb ik ook een workshop recycling mogen geven, voor het maken van kerstversiering.

Het is geweldig te zien hoe het werk en de steun groeit als iemand als Elsy zich zonder interessen en er iets voor terug te vragen zich zo inzet. Vorig jaar hebben ze een terreintje gekocht waarop de eetzaal, de kerk en de workshops functioneren. Het Evangelie van Jezus is INTEGRAAL in woord en daad!